مُکاشفہ 8:7 - کِتاب مُقدّس سرائیکی ترجمہ

⁷ جِیں ویلے پہلے فرشتے آپنڑا نرسِنگا وجایا تاں خون مِلے ہوئے ننڑاوے تے بھاہ پیدا تھئی جیہڑے زمین اُتے سَٹ ڈِتے گئے۔ اُوندے نال ہِک تِہائی زمین، ہِک تِہائی درخت تے ساری ساوی گھاہ سڑ گئی۔

مُکاشفہ 8:7 Iomraidhean Croise

یعقُوب 1:11

جِیں ویلے سِجھ نِکلدے تاں دُھپ دی تیزی گھاہ کُوں سُکا ڈیندی ہے، اُوندا پُھل جَھڑ ویندے تے اُوندی خوبصورتی ختم تھی ویندی ہے۔ اِینویں ای دولت مند وی آپنڑی راہ اُتے ٹُردے ٹُردے مِٹی ءچ مِل ویسی۔

1 پطرس 1:24

جِینویں کلام ءچ لِکھیا ہے جو ”ہر بندہ گھاہ آلی کار ہے اُوندی ساری شان گھاہ دے پُھل وانگُوں ہے گھاہ سُک ویندی تے پُھل ڈھے ویندے

مُکاشفہ 12:4

اُوندی پُچھڑ اسمان دے ہِک تِہائی تارے چِھک تے اُنہاں کُوں زمین اُتے سَٹ ڈِتا۔ وَل اژدہا اُوں عورت دے سامنڑے جیہڑی بال جمنڑ آلی ہئی، وَنج کھڑا تھیّا تاں جو جِیں ویلے او بال جمّے تاں اُونکُوں کھا ونجے۔

مُکاشفہ 16:2

پہلا فرشتہ گِیا تے اُوں آپنڑا مُنگر زمین اُتے وِیٹ ڈِتا۔ اِیندے نال جیہڑے لوکاں اُتے اُوں حیوان دا نشان لگا ہا تے جیہڑے اُوں بُت دی عبادت کریندے ہَن، اُنہاں دے جِسماں اُتے بہُوں بُرے تے درد ناک مَلے نِکل آئے۔

مُکاشفہ 16:21

تے اسمان کنُوں لوکاں اُتے مَنڑ مَنڑ دے ننڑاوے ڈھٹھے۔ ایہ آفت بہُوں ای سخت ہئی، اِیں واسطے لوک ننڑاوے ڈھاوݨ دی آفت دی وجہ کنُوں خُدا دے ناں دی توہین کرݨ لگے۔

مُکاشفہ 6:8

جِیں ویلے مَیں نِگاہ کیتی تاں ڈِٹھا جو ہِک گھوڑا ہے جِیندا رنگ پِیلا جِیہا ہا تے جیندے سوار دا ناں موت ہے۔ اُوندے پِچُھوں پِچُھوں عالم ِ ارواح ہئی۔ اُونکُوں زمین دے چوتھے حصہ اُتے اِختیار ڈِتا گِیا جو تلوار، کال، وبا تے زمین دے جنگلی جانوراں دے ذریعے لوکاں کُوں مارے۔

مُکاشفہ 7:1

اِیندے بعد مَیں ڈِٹھا جو زمین دیاں چارے چُنڈاں اُتے چار فرشتے کھڑے ہَن۔ او زمین دیاں چارے ہواواں کُوں روکی کھڑے ہَن تاں جو زمین یا سمندر یا کہیں درخت اُتے ہوا نہ چلے۔

مُکاشفہ 9:15

او چارے فرشتے جیہڑے خاص کر اُونہئی سال تے اُونہئی مہینے تے اُونہی ڈینہہ تے اُونہئی لاحظے کیتے تیار کیتے گئے ہَن، کھول ڈِتے گئے تاں جو ہِک تِہائی اِنساناں کُوں مار سٹنڑ۔

مُکاشفہ 9:18

اِنہاں ترے آفتاں یعنی بھاہ، دُھوئیں تے گندھک دی وجہ کنُوں جیہڑیاں اُنہاں دے مُنہ ءچوں نِکلدیاں پئیاں ہَن، اِنساناں دی ہِک تِہائی آبادی ہلاک تھی گئی۔

مُکاشفہ 9:4

تے اُنہاں کُوں آکھیا گِیا جو ”زمین دی گھاہ تے کہیں ساوے بُوٹے یا درخت کُوں نُقصان نہ پُچائے، بلکہ صرف اُنہاں لوکاں کُوں جِنہاں دے متھے اُتے خُدا دی مُہر نئیں۔“