مُکاشفہ 17:1 - کِتاب مُقدّس سرائیکی ترجمہ

¹ اُنہاں سَت فرشتیاں ءچوں ہِک جیندے کولھ سَت مُنگر ہَن، میڈے کولھ آ تے آکھیا جو ”میڈے نال آ۔ مَیں تیکُوں ڈِکھیساں جو اُوں وڈی طوائفکُوں کیا سزا مِلنڑ آلی ہے جیہڑی پانڑیاں اُتے بیٹھی ہے۔

مُکاشفہ 17:1 Iomraidhean Croise

لُوقا 24:32

اُنہاں ہِک ڈُوجھے کُوں آکھیا جو ”جِیں ویلے او رستے ءچ ساڈے نال گالھیں کریندا تے ساکُوں خُدا دے کلام دے گالھیں سمجھیندا پِیا ہا تاں کیا ساڈے دل خوشی کنُوں نہ بھریج گئے ہَن؟“

لُوقا 9:30

تے ڈیکھو، ڈُو بندے یعنی مُوسیٰ تے ایلیّاہ اُوندے نال گالھیں کریندے پئے ہَن۔

مُکاشفہ 1:1

ایہ یسُوع مسیح دا مُکاشفہ ہے جیہڑا اُونکُوں خُدا اِیں واسطے ڈِتا جو او آپنڑے بندیاں کُوں او گالھیں ڈِکھاوے جِنہاں دا جلدی تھیوݨ ضرور ہے۔ اُوں آپنڑے فرشتہ کُوں بھیج تے ایہ گالھیں آپنڑے بندہ یُوحنّا اُتے ظاہر کیتیاں،

مُکاشفہ 15:1

وَل مَیں اسمان ءچ ہِک بِیا عظیم تے حیران کرݨ آلا نشان ڈِٹھا یعنی سَت فرشتے سَت آفتاں گِھدی کھڑے ہَن۔ ایہ آفتاں آخری ہِن کیوں جو اِنہاں نال خُدا دا قہر ختم تھی ویندے۔

مُکاشفہ 16:19

تے او عظیم شہر بابل پھٹ تے ترے ٹوٹے تھی گِیا تے قوماں دے شہر وی تباہ تھی گئے۔ اِینویں خُدا اُوں وڈے شہر بابل دیاں بُرائیاں یاد کیتیاں تاں جو اُونکُوں آپنڑے قہر دے شراب نال بھریا ہویا مُنگر پِلاوے۔

مُکاشفہ 18:1

اِیندے بعد مَیں ہِک بئے فرشتہ کُوں اسمان کنُوں لہندے ڈِٹھا۔ او وڈے اِختیار آلا ہا تے اُوندے نُور کنُوں ساری زمین روشن تھی گئی۔

مُکاشفہ 19:2

کیوں جو اُوندے فیصلے سچے تے راست ہِن۔ اُوں وڈی طوائف اُتے اُوں سزا دا حُکم کیتا جئیں آپنڑی حرام کاری نال دُنیا کُوں خراب کر ڈِتا ہا۔ خُدا اُوں کنُوں آپنڑے بندیاں دے خون دا بدلہ گِھن گِھدے۔“

مُکاشفہ 19:9

وَل اُوں فرشتے میکُوں آکھیا جو ”لِکھ، ’مُبارک ہِن او جیہڑے لیلے دی شادی دی دعوت ءچ سڈے گئے ہِن‘۔“ اُوں مزید آکھیا جو ”ایہ خُدا دے سچے گالھیں ہِن۔“

مُکاشفہ 21:15

جیہڑا فرشتہ میڈے نال گالھ کریندا پِیا ہا، اُوندے کولھ شہر تے اُوندے پھاٹکاں تے چاردیواری کُوں ناپنڑ کیتے سونے دا گز ہا۔

مُکاشفہ 21:9

وَل اُنہاں سَت فرشتیاں ءچوں جِنہاں دے کولھ آخری سَت آفتاں نال بھرے سَت مُنگر ہَن، ہِک آ تے میکُوں آکھیا جو ”آ، مَیں تیکُوں کُنوار، یعنی لیلے دی ذال ڈِکھیساں۔“

مُکاشفہ 4:1

اِنہاں گالھیں دے بعد مَیں نِگاہ چاتی تاں اسمان ءچ ہِک دروازہ کُھلیا ہویا ڈِٹھا تے اُوں نرسِنگے جیہی اواز کُوں جئیں پہلے میڈے نال گالھ کیتی ہئی، ایہ اکھیندے ہوئے سُنڑیا جو ”اِتھاں اُتاں آ وَنج۔ مَیں تیکُوں او گالھیں ڈِکھیساں، جِنہاں دا اِیندے بعد تھیوݨ ضرور ہے۔“