جِیں ویلے غیر قوم آلیاں ایہ سُنڑیا تاں بہُوں خوش تھئے تے خُداوند دے کلام دی تعریف کرݨ لگے تے جِتّی ہمیشاں دی زندگی کیتے مقرر کیتے گئے ہَن، اِیمان گِھن آئے۔
جِیں ویلے او پانڑی ءچوں نِکل تے باہر آئے تاں خُداوند دا رُوح فِلپُس کُوں چا تے گِھن گِیا تے خوجے اُونکُوں ولا نہ ڈِٹھا۔ پر او خوشی کریندا ہویا آپنڑی منزل دو روانہ تھی گِیا۔
