مکاشفه 16:2 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده2 و اوّلی رفته، پیالهٔ خود را بر زمین ریخت و دمل زشت و دردناک بر مردمانی که نشان وحش دارند و صورت او را میپرستند، بیرون آمد. Faic an caibideilهزارۀ نو2 فرشتۀ اوّل رفت و پیالۀ خود را بر خشکی فرو ریخت، و زخمهای زشت و دردناک بر پیکر مردمی که علامت آن وحش را بر خود داشتند و تمثال او را میپرستیدند، پدیدار شد. Faic an caibideilPersian Old Version2 و اولی رفته، پیاله خود را بر زمین ریخت ودمل زشت و بد بر مردمانی که نشان وحش دارندو صورت او را میپرستند، بیرون آمد. Faic an caibideilکتاب مقدس، ترجمۀ معاصر2 پس فرشتهٔ اول بیرون رفت و وقتی جام خود را بر زمین خالی کرد، در بدن کسانی که نشان آن وحش را داشتند و مجسمهاش را پرستش میکردند، زخمهایی دردناک و وحشتناک به وجود آمد. Faic an caibideilمژده برای عصر جدید2 پس فرشتهٔ نخست رفت و جام خود را بر زمین ریخت و زخمهای دردناک و بد نمایی بر بدن مردمانی كه نشان حیوان وحشی را به خود داشتند و پیكرهاش را میپرستیدند، پدیدار گشت. Faic an caibideilمژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳2 پس فرشتۀ نخست رفت و جام خود را بر زمین ریخت و زخمهای دردناک و زشتی بر بدن مردمانی که نشان حیوان وحشی را به خود داشتند و پیکرهاش را میپرستیدند، پدیدار گشت. Faic an caibideil |