اِرمیا 4:30 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

³⁰ و تو حینی که غارت شوی، چه خواهی کرد؟ اگر‌چه خود را به قرمز آراسته سازی، و به زیورهای طلا بیارایی، و چشمان خود را از سرمه جلا دهی، لیکن خود را بی جهت آرایش کرده‌ای، چونکه عاشقانت تو را خوار شمرده، قصد جان تو دارند.

هزارۀ نو

³⁰ و تو، ای ویران شده، این چه کار است که می‌کنی؟ چرا جامۀ سرخ بر تن می‌کنی، و خویشتن را به زیورهای طلا می‌آرایی؟ چرا سرمه بر چشم می‌کشی؟ زیرا که خود را به عبث می‌آرایی. عاشقانت تو را خوار شمرده‌اند و قصد جانت دارند.

Persian Old Version

³⁰ و تو حینی که غارت شوی چه خواهی کرد؟ اگرچه خویشتن را به قرمز ملبس سازی و به زیورهای طلا بیارایی و چشمان خود را از سرمه جلا دهی لیکن خود را عبث زیبایی دادهای چونکه یاران تو تو را خوار شمرده، قصدجان تو دارند.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

³⁰ ای که غارت شده‌ای چرا دیگر لباس فاخر می‌پوشی و خود را با جواهرات می‌آرایی و به چشمانت سرمه می‌کشی؟ از این تلاش‌ها هیچ سودی نمی‌بری، چون عاشقانت از تو برگشته و قصد جانت را دارند.

مژده برای عصر جدید

³⁰ ای اورشلیم، تو محکوم به فنا هستی! چرا جامهٔ قرمز می‌پوشی؟ چرا خود را با جواهرات می‌آرایی و سُرمه بر چشمان خود می‌کشی، خودت را بیهوده زیبا می‌کنی! عُشاق تو، تو را طرد کرده و می‌خواهند تو را بکشند.

مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

³⁰ ای اورشلیم، تو محکوم به فنا هستی! چرا جامۀ قرمز می‌پوشی؟ چرا خود را با جواهرات می‌آرایی و سُرمه بر چشمان خود می‌کشی؟ تو خودت را بیهوده زیبا می‌کنی! عشاق تو، تو را طرد کرده‌اند و قصد جان تو را دارند.

اِرمیا 4:30 Iomraidhean Croise

۲پادشاهان 9:30

و چون ییهو به یِزرِعیل آمد، ایزابِل این را شنیده، سرمه به چشمان خود کشید و سر خود را آراسته، از پنجره نگریست.

امثال 6:25

در دلت مشتاق جمال او مباش و از پلک‌هایش فریفته مشو.

امثال 7:10

که اینک زنی به استقبال او می‌آمد؛ در لباس زناکار و در اندیشه‌های کثیف دل.

اِشعیا 10:3

پس در روز بازخواست، در حینی که خرابی از دور می‌آید، چه خواهید کرد؟ و به سوی که برای کمک خواهید گریخت؟ و دولت خود را کجا خواهید انداخت؟

اِشعیا 20:6

و ساکنان این ساحل در آن روز خواهند گفت: ”اینک پناهگاه ما که برای یاری به آن فرار کردیم تا از دست پادشاه آشور نجات یابیم، چنین شده است، پس ما چگونه نجات خواهیم یافت؟“»

اِشعیا 33:14

گناهکارانی که در صَهیون‌اند، می ترسند و لرزه خدانشناسان را فرو گرفته است. و می گویند: «کیست از ما که در آتش سوزنده ساکن خواهد شد؟ و کیست از ما که در نارهای جاودانی ساکن خواهد گردید؟»

اِرمیا 13:21

اما چون او، یارانت را به حکمرانی تو برپا کند، چه خواهی گفت؟ چونکه تو ایشان را بر ضرر خود آموخته کرده‌ای. آیا دردها مثل زنی که می‌زاید، تو را فرو نخواهد گرفت؟

اِرمیا 22:23

‌ای که در لبنان ساکن هستی، و آشیانه خویش را در سروهای آزاد می‌سازی! هنگامی که غصه​ها و درد مثل زنی که می‌زاید، تو را فرو‌ گیرد، چه قدر بر تو افسوس خواهند کرد؟

اِرمیا 30:14

تمامی دوستانت تو را فراموش کرده، درباره تو احوالپرسی نمی‌نمایند، زیرا که تو را به صدمه دشمن و به تنبیه بیرحمی به خاطر زیادی عصیانت و فزونی گناهانت، مبتلا ساخته‌ام.

اِرمیا 5:31

انبیا به دروغ نبوت می‌کنند، و کاهنان به واسطه ایشان حکمرانی می‌نمایند، و قوم من این حالت را دوست می‌دارند، اما در آخر این چه خواهید کرد؟

سوگنامه 1:19

دوستداران خویش را خواندم، اما ایشان مرا فریب دادند. کاهنان و مشایخ من که خوراک می‌جستند، تا جان خود را تازه کنند، در شهر جان دادند.

سوگنامه 1:2

شبانگاه زارزار گریه می‌کند، و اشکهایش بر گونه‌هایش می‌باشد. از تمامی عاشقانش برای او تسلی دهنده‌ای نیست. همه دوستانش به او خیانت ورزیده، دشمن او شده‌اند.

سوگنامه 4:17

چشمان ما تا حال در انتظار یاری بیهوده ما کاهیده می‌شود. بر دیده‌بانگاههای خود انتظار کشیدیم، برای قومی که نجات نمی‌توانند داد.

حزقیال 28:13

در عدن، در باغ خدا بودی و هر گونه سنگ گرانبها از عقیق سرخ و یاقوت زرد و عقیق سفید و زِبَرجَد و عقیق و یَشب و یاقوت کبود و فیروزه و زمرّد پوشش تو بود. و صنعت دفها و نی‌هایت در تو از طلا بود که در روز خلقت تو، آنها مهیا شده بود.

حزقیال 28:9

آیا به حضور قاتلان خود خواهی گفت که ”من خدا هستم“؟ نه، بلکه در دست قاتلانت انسان خواهی بود و نه خدا.

عوبدیا 1:7

همه آنانی که با تو هم​عهد بودند، تو را به سرحدت رانده‌اند، و صلح‌اندیشان تو، تو را فریب داده، بر تو غالب آمدند و خورندگان نان تو، دامی زیر تو گستردند. و تو از آن آگاه نیستی.

عبرانیان 2:3

پس ما چگونه رستگار گردیم اگر از چنین نجاتی عظیم غافل باشیم؟ که در ابتدا سخن به آن از خداوند بود و بعد کسانی که شنیدند، بر ما ثابت گردانیدند؛

مکاشفه 17:13

اینها یک فکر دارند و قوت و قدرت خود را به وحش می‌دهند.

مکاشفه 17:2

که پادشاهان جهان با او زنا کردند و ساکنان زمین، از شراب زنای او مست شدند.»

مکاشفه 17:4

و آن زن، لباس به ارغوانی و قرمز به تن داشت و به طلا و جواهر و مروارید آراسته و پیاله‌ای زرّین به ‌دست خود پر از زشتی‌ها و ناپاکی‌های زنای خود داشت.