92 کۀ چرې ستا شريعت زما خوشحالى نۀ وے نو زۀ به په خپل مصيبت کښې تباه شوے ومه
غم او تکليف ما باندې راغلے دے خو ستا په حُکمونو کښې زما خوشحالى ده
زۀ ستا په اصُولو خوشحالېږم، او ستا کلام به زۀ نۀ هېروم.
ستا اصُول زما خوشحالى ده، او زما دپاره ښۀ نصيحت دے.
زما په سختۍ کښې هم دا زما تسلى ده، چې هم ستا وعده به ما ژوندے ساتى.
په ما رحم وکړه چې زۀ ژوندے پاتې شمه ځکه چې ستا شريعت ما خوشحالوى
زما يقين دے د مالِک خُدائ مهربانى به ووينم، ترڅو چې زۀ دلته په دې دُنيا کښې يم.
ځکه چې کومې خبرې چې وړاندې په صحيفو کښې ليکلے شوى دى، هغه زمونږ د هدايت دپاره ليکل شوى دى، نو چې د صبر او د کِتابِ مقدس د تسلۍ د خبرو نه مونږ څۀ اُميد ولرو.