32 په شپږم ځل پچه د نفتالى قبيلې د کورَنو راووتله.
د راحيل د وينځې بِلهاه زامن، دان او نفتالى وُو.
نفتالى هوسۍ ده چې په آزادۍ سره منډې وهى، او هغه ښُکلى بچى راوړى.
اخيمعض، چا چې د سليمان يوه بله لور باسمت وادۀ کړې وه، د نفتالى علاقې،
يوه حِصه به د نفتالى وى، دا به د آشر د علاقې د مشرق نه مغرب پورې وى.
ناصرت يې پرېښودو او په کفرنحُوم ښاريې کښې ډېره شو چې د درياب په غاړه دے چې د زبولون او نفتالى په سرحد کښې دے.
د نفتالى قبيلې په حقله هغۀ وفرمائيل، ”د نفتالى سره د مالِک خُدائ د نېکۍ ډېر برکت دے، د هغوئ مُلک به په جنوب کښې د ګليل ډنډ پورې رسيږى.“
دا ښارونه او د دې کلى په هغه مُلک کښې وُو کوم چې د آشر قبيلې کورَنو ته مِلاو شو چې خپل ميراث يې شى.
د دې سرحد د حلف نه د ضعننيم د څېړۍ ونې ته تلے وو، دا ادامىنقب او يبنىاېل ته تر لقُوم پورې روان وو او دا د اُردن سره ختم وو.
د نفتالى قبيلې هغه خلق ونۀ شړل کوم چې د بيتشمس او بيتعنات په ښارونو کښې اوسېدل. د نفتالى خلق د هغه ځائ د کنعانيانو سره اوسېدل، خو هغوئ يې دې ته مجبور کړل چې د هغوئ دپاره کار کوى.
يوه ورځ هغې په نفتالى کښې د قادِس ښار د ابىنوعم زوئ برق راوغوښتلو او ورته يې وفرمائيل، ”مالِک خُدائ، د بنى اِسرائيلو خُدائ پاک تا له دا حُکم درکړے دے چې د نفتالى او زبولون قبيلو نه لس زره سړى روان کړه او د تبور غر ته يې بوځه.