17 فِرعون ورته ووئيل، ”تاسو ناراسته يئ او کار کول نۀ غواړئ، نو دا ځکه تاسو مِنت کوئ چې زۀ تاسو تلو ته پرېږدم چې مالِک خُدائ ته قربانۍ پېش کړئ.
مونږ له بوس نۀ راکوى، خو بيا هم هغوئ د خښتو جوړولو حُکم راکوى او ګوره، مونږ وهلے هم شُو. خو دا ستا د خپلو خلقو غلطى ده.“
اوس واپس کار له لاړ شئ. تاسو له به هغوئ لږ بوس هم نۀ درکوى، خو اوس به خامخا هم هغه هومره خَښتې جوړَوئ.“
او هم هغه هومره خَښتې ترې نه غواړئ چې څومره يې مخکښې جوړولې، تاسو پرې يوه هم مۀ کموئ. دوئ خو کار نۀ کوى، نو ځکه دوئ هر وخت مِنتُونه کوى چې زۀ دوئ پرېږدم چې لاړ شى او خپل خُدائ پاک ته قربانۍ پېش کړى.
مريدانو چې دا وليدل نو خفه شول. هغوئ ووئيل، ”دا دې ولې ضائع کړل؟
د داسې خوراک دپاره خوارى مۀ کوئ چې ختميږى بلکې د هغې روټۍ دپاره خوارى کوئ چې تر ابده پاتې کيږى، او کوم به چې اِبن آدم تاسو له درکړى. ځکه چې هم په هغۀ باندې خُدائ پلار خپل مُهر لګولے دے.“