34 Jèsu ié faguè: Ma fiho, ta fe t'a sauvado; vai-t'en en pas e siegues garido de toun mau.
E veici que i'aduguèron un paraliti coucha dins uno brèsso. E de vèire, Jèsu, la fe d'aquéli gènt, diguè au paure rampous: Agues fisanço, moun fiéu, te soun remés ti pecat.
Jèsu, se revirant e la vesènt, ié diguè: Fisanço, ma fiho, vosto fe vous a garido. E garido fuguè la femo, partènt d'aquelo ouro.
Jèsu ié venguè: Vai, que t'a fe t'a sauva. E subran éu ié veguè, e seguissié Jèsu sus lou camin.
Dóumaci, estènt que n'en garissié que-noun-sai, tóuti aquéli qu'avien quauque mau, se rounsavon sus éu pèr lou touca.
Sus lou cop s'agoutè sa font de sang, e se sentiguè dins lou cors qu'èro garido de soun mau.
Mai la femo, cregnènto e tremoulanto, que sabié ço que s'èro passa dintre elo, venguè toumba au sòu davans éu e ié diguè touto la verita.
E ié diguè: Ausso-te, vai-t'en, que ta fe t'a sauva.
E Jèsu ié diguè: Vegues-ié, ta fe t'a sauva.
Mai éu diguè à la femo: Ta fe t'a sauvado; vai en pas.
Jèsu ié diguè: Ma fiho, t'a fe t'a sauvado; vai en pas.