23 Or i'avié dins sa sinagogo d'éli un ome agarri de l'esperit orre que ié cridè:
Quouro l'esperit inmounde a sourti d'un ome, vai barrulant pèr li rode acampestri, en cerco de repaus, e n'en trovo ges.
E restavon espanta de sa dóutrino: lis ensignavo, dóumaci, coume aguènt tout poudé, e noun à la modo dis Escribo.
Dequé i'a entre nautre e tu, Jèsu de Nazarèt? Sariés vengu nous perdre? Sabe quau siés: lou Sant de Diéu.
Tre sourti de la sinagogo, venguèron à l'oustau de Simoun e d'Andriéu, emé Jaque e Jan.
Éu gariguè forço gènt qu'èron secuta de divèrsi malautié, e foro-bandiguè que-noun-sai de demòni; mai noun li leissavo dire que lou couneissien.
Adounc predicavo dins si sinagogo e dins touto la Galilèio, e couchavo li demòni.
E just coume Jèsu sourtié de la barco, veici que courreguè vers éu dóu founs di sepucre, un ome agarri de l'esperit inmounde.
Tant-lèu saupre qu'èro aqui, uno femo intrè, que sa chato èro agarrido de l'esperit orre, e toumbè à si pèd.
Alor en quilant e rudamen lou sagagnant, l'esperit sourtiguè; e restè lou pichot coume mort, bèn tant que forço gènt disien: Es mort.