1 जपल तेन किएऊ सतूं मुहर खोली, त स्वर्ग अन्तर कोई आधे घंटे तकर शुनु भोई गोउ।
तोउं तेन्हि पेहरेदार जोई नीए, त पठ पुठ मुहर लाई कइ तसे पेहरेदारी करण लगे।
जे सिंहासन पुठ बिशो थिआ, मेईं तसे देहणे हथ अन्तर यक कताब काई, जे अन्तरा त बाहरा लिखो थी, त से सत मुहर लाई कइ बन्न किओ थी।
से यीशु गुणगान कते ईं नोउ घीत लाण लगे, “ई कताब नेणे, त एसे मुहर खोलणे लेएक असा तु प्रभुआ! किस कि तेईं मर कइ अपु लहुए बइ हर यक ऊड़ी, भाषा, जाति त देश अन्तरा परमेश्वरे लिए मेह्णु मुले खरीदो असे।
फि मेईं हेरु कि किएऊ तेन्हि सत मुहरी अन्तरा यक मुहरी खोली; त तेन्हि चोहरोई जीवी अन्तरा यक जेईं कड़कड़ांती अवाज बइ बोलु, “आई!”
जपल तेन छटूं मुहर खोली त मेईं नजर घुमाई त हेरु कि यक बोडा भुंजल गा, त दिस तुओई ईं टुठु त पूरी जोसुण लहुए ईं भोई गई।
जपल तेन दोकी मुहर खोली, त मेईं दोके जीव ईं बोता शुणा, “आई!”
जपल तेन टेकी मुहर खोली, त मेईं टेका जीव ईं बोता शुणा, “आई!” मेईं नजर घुमाई त हेरु, यक टुठा घोड़ा असा, त तसे सवारे हथ यक टकड़ी असी।
जपल तेन चौंथु मुहर खोली, त मेईं चौंथु जीवे अवाज ईं बोती शुणी, “आई!”
जपल तेन पन्जु मुहर खोली, त मेईं कुण्ड पड्डे तेन्हि मेह्णु के प्राण काए, जे परमेश्वरे वचने बझई जोई त तेन्के दुतो उगाही बझई जोई मरि गो थिए।