1 फि मेईं यक होरा ताकतवर स्वर्गेदूत बदेए बइ घटिए स्वर्ग केआं उन्नि एन्ता काआ। तसे मगरी पुठ मेघे धनुष थिआ। तसे मुंह दिसे ईं त तसे खुर आगे खम्मे ईं थिए।
तठि तेन्के सामणि यीशु रूप बदली गा त तसे मुंह दिसे ईं दुफार, होर तसे झिणे डंगे ईं हच्छे भोई गे।
तोउं से मनखे कुआ बोडी ताकत जुए त पूरे महिमा जुए बदेए पुठ एन्ता हेरते।
त ए महाराज, बथ दिसाई टेम मेईं अम्बर अन्तरा दिस केईआं बि तेज यक बिजली काई, जे में त मोउं जोई साते हंटणे बाड़ी के चोहरो कना चमकी।
हेरे! से बदेई पुठ सवार भोई कइ एणे बाड़ा असा। होर जेन्हि से कोरो थिआ, से बि तेस हेरते, त तसे बझई जोई धरती पुठि सोब जाति मेह्णु अपु अपु डडोर बजान्ते। आं, आं सच्चे बि। आमीन।
तढ़िया पता मेईं यक स्वर्गेदूत स्वर्ग केआं उन्निया एन्ता काआ, जेस सुआ हक थिआ, त धरती तसे लौई बेलिए चमक गई।
फि यक ताकतवर स्वर्गेदूते बोडा घते पठ के ईं बोडा घोड़ टाता, त ईं बोल कइ ती जोरी जोई समन्दर अन्तर फटाई छड़ा, “बोडा शेहर बेबीलोन इहांणि जोरी जोई ढेईन्ता, त फि कदी तसे पता न लगता।
तढ़िया पता, मेईं यक स्वर्गेदूत स्वर्ग केआं उन्नि एन्ता काआ, जेसे हथ अन्तर काल खपरे कुंजुड़ त यक बोडी शंकीड़ी थी।
जे तेस पुठ बिशो असा, से नीला त लाल रंग ईं चिलकताथ, जीं यशब त मणि चिलकते। होर तेस सिंहासने चोहरो कना नीलम ईं चिलको इन्द्रधनुष केता।
फि मेईं यक ताकतवर स्वर्गेदूत काआ, जे जोरी जोई ईं हक देन्ताथ, “इस कताबे मुहर टोड़णे त खोलणे लेएक कोउं असा?”
जपल मेईं फि दुबारी हेरु, त अम्बरे बुचो बुच यक पैठु उडरता काआ त जोरी जोई ईं बोते शुणा, “ए मेईंया! जेन्हि टाई स्वर्गेदूती होता रेशमि फुक देण बाकी असी, तेन्के अवाजे बेलि धरती पुठ बिशणे बाड़ी के खेया खाट भोई घेन्ता।”