4 होर से बोते कि “मसीह एणे त सोहो कइ गा, पर अपल तकर कुछ नेईं भो। किस कि जपल केआं खड़ बाव दादु मर गो असे, सोब किछ तिहांणि असु, जीं मतोके शुरु केआं थिउ?”
“अउं ई सोब तोउं बोता किस कि मनखे कुआ स्वर्गेदूती साते अपु बोउए महिमा जोई झट एणे बाड़ा असा। तेस टेम से हर यक मेह्णु तेन्के कमे फल देन्ता।
अउं तुसी जे बोता कि जे इठि मोउं जुए असे, अन्हि अन्तरा कुछ मेह्णु ईं असे कि जपल तकर मनखे कुआ राज करण जे एन्ता न काएल, तपल तकर न मरते।”
जेठि मुड़दा भुन्ता, तठि हुडानी किठिन्ती।”
पर अगर दुष्ट नौखर अपफ ई सोच कइ कि ‘में मालिक चेरे एन्ता’,
पर सृष्टि शुरुवात अन्तर जपल परमेश्वर से बड़ाए, तेन मड़द त जिल्हाणु कर कइ बणाए।
किस कि तेस रोजे ईं दुख परमेश्वरे भुमण बणुण केआं अपल तकर न कदी भुओ असा होर न भुण असा।
पर, अगर से नौखर अपफ ई सोच कइ कि ‘में मालिक चेरे एन्ता’, अपु साथी नौखरी नौखराणि मडण लगियाल, त खाई पी कइ प्याकड़ भोई घियाल
तोउं तेन उटेऊ बिश कइ जोरी जोई बोलु, “ए प्रभु, इस पाप अन्हि पुठ ना ला।” होर ईं बोल कइ से मर गा।
भला हें उम्मीद, हें खुशी, त हें रोभ की असा? जपल हें प्रभु यीशु एईयाल त कि तुस हें रोभ त खुशी ना भुन्ते ना?
होर तुसी परमेश्वरे न्याय करणे रोज भाड़ बिशुण चहिए त तसे झठ एणे लिए कोशिश करीण चहिए। तेस रोज अम्बर आगी बेलि घुहुड़ि घेन्ता त तठिआ सोब कुछ सुआ तची कइ पटास बण घेन्तु।
“लौदीकिया शेहरे सतसंगे दूत जे ईं लिख: यीशु मसीह, जे आमीन असा, जे विश्वास करणे लेएक त सच्चा उगाह असा, होर जेसे बेलि परमेश्वरे पूरी सृष्टि बणाई, से ईं बोता कि