4 дӕстӕнонтӕ ӕмӕ хъисфӕндырты зӕлтимӕ.
Ацы хабӕрттӕ куы ӕрцыдысты, уый фӕстӕ Дунедарӕг Авраммӕ ӕргом рацыд ӕмӕ йын загъта: «Ма тӕрс, Аврам! Ӕз дӕ хъахъхъӕнын уартау. Стыр уыдзӕни дӕ хӕрзиуӕг».
Ды зоныс, ӕз кӕд ӕрбадын, кӕд сыстын, Ды дардмӕ дӕр мӕ хъуыдытӕ ӕмбарыс.
Ныррызт ӕмӕ нынкъуысти зӕхх, хӕхтӕ фенкъуыстысты сӕ бындурӕй, ризӕг сыл бахӕцыд Йӕ азарӕй.
Ӕнӕхуыцауӕн адджын у тӕригъӕд, Хуыцауы тас ӕм нымады дӕр нӕу.
Зарӕггӕнджыты къорды разамонӕгӕн. «Ма мӕ фесаф»-ы зӕлтӕм гӕсгӕ. Давиды куывд.
Кӕд ныууадздзыстут уӕ фыдракӕндтӕ? Уӕ зӕрды ис адӕймаджы амарын! Сымах стут кӕлӕддзаг къулы, саст гӕрӕны ’нгӕс.
Уый тыххӕй дын Дунедарӕг Йӕ хорзӕх раттӕд; дӕхи Йе ’вджид бакӕнынмӕ Кӕмӕ ӕрбацыдтӕ, уыцы Дунедарӕгӕй, Израилы Хуыцауӕй, дын ӕххӕст хӕрзиуӕг уӕд!»