“हाय खुराजीन! हाय बैतसैदा! जको सामर्थ चे काम तम्चे मां करले गेले, अगर वे सूर ते सैदा मां करले जईया, तां उठले लौक टाट ओढ़ती कर, ते कैरी मां ब़ेसती कर वे कङकणे मन फिराती गिहा।
“वां ङिहां मां क्लेश चे तुरन्त बाद “ ‘सूरज चे अन्धारे हुती, ते चाँदा चे सोज़ले जते रिही, ते आसमाना चे तारे ढेती पड़े ते आसमाना चीया शक्तिया हलालीया जाये।’
बल्ति ओही बेले हेक बङा भूकम्प आला, ते शहरा चा ङसवां हेंस्सा ढेती पला, ते ओ भूकम्प लारे सात हजार बन्दी मरती गेली, ते जको बाकि बन्दी बचली वे ङरती गेली, ते स्वर्ग़ा चे नरीकारा ची महिमा करली।
बल्ति आसमाना मां बिजलीया चमकु लाग़ती गेलीया, गड़गड़ाहट ते बदला ची अवाज हुं लाग़ली ते हेक बङा सारा भूकम्प आला, कि जिसे बेले बन्दे ची रचना धरती उपर हुली, ओचे कनु लाती कर हमा तक इसड़ा भूकम्प कोनी हुला हुता।
चौथे स्वर्ग़दूता ने तुरही बजाली, ते सूरजा चा तीजा हेंस्सा, ते चाँदा चा तीजा हेंस्सा ते तारा चे तीजे हेंस्से उपर आफत आली, इठे तक कि वांचे तीजे हेंस्से मां अन्धारे हुती गेले ङिहां चे तीजे हेंस्से मां सोज़ले ना रेहले ते यूंही राती मां वी।