ते नरीकारा चा मन्दर जको स्वर्ग़ा मां छै, ओ खोड़ला गेला, ते ओचे मन्दरा मां ओचे वायदे ची सन्दूक ङिसली, ते बिजलीया ते शब्द ते गरजण ते भूकम्प हुले, ते भयानक बङे-बङे ओले ढेले।
ते स्वर्ग़ कनु मैं हेक इसड़ा शब्द सुणला, जको पाणीया चा पछाड़ा ते बदला चे गरजणे ची अवाजी आलीकर हुता। ते जको शब्द मैं सुणला, ओ इसड़ा हुता, मनाकि वीणा बजाणे आले जिंवे वीणा बजावी पले।
बल्ति मैं बङी भीड़ी चा ते घणे पाणीया चे झरने ची ते बदला चे गरजणे चा बङा शब्द सुणला कि, “हालेलुय्याह! ऐवास्ते कि प्रभु अम्चा नरीकार, सर्वशक्तिमान राज़ करे।
चऊं जींया चे छाऔ-छाऔ खांपे छी, ते चारो-तरफ ते भीतर आँख ही आँख छी, ते वे रात-ङिओ बिना आराम करले ईं केहते रिही, “पवित्र, पवित्र, पवित्र प्रभु नरीकार सर्वशक्तिमान, जको हुता ते जको छै ते जको आणे आला छै।”
जिसे बेले ओणे किताब चती गेली, ते वे चाहरी जीती जींये ते चौबीस प्राचीन ओ मैमणे चे सामणे ढेती पले। वांचे महु हर-हेक चे हाथा मां वीणा ते धूप, जको पवित्र लौका चीया प्राथना चे लारे भरले आले सोने चे मुंगर हुते।
जब मैमणे ने तीजी मौहर खोड़ली, तां मैं तीजे जीते जीया नु ईं केहते सुणले “आ।” मैं नजर करली ते ङेखले, हेक काला घोड़ा छै ते ओचे सवारा चे हाथा मां हेक तरकड़ी छै।