बल्ति मैं बङी भीड़ी चा ते घणे पाणीया चे झरने ची ते बदला चे गरजणे चा बङा शब्द सुणला कि, “हालेलुय्याह! ऐवास्ते कि प्रभु अम्चा नरीकार, सर्वशक्तिमान राज़ करे।
ते ओ सिंहासन चे सामणे मना बिल्लौर आलीकर शीशे चा समुन्दर छै। सिंहासन चे आधे मां ते सिंहासन चे चारो-तरफ चार जीती जींये छी जाये आग़ु-भांसु आँख ही आँख छी।
तब मैं ओ सिंहासन ते चाहरी जींया ते प्राचीना चे बीच मां, हेक मैमणे भिले आले ङेखले, ऊं इसड़े ङिसे भिलते ले जिंवे कि बलि चढ़ाले गेले हो, ओचे सात सींगे ते सात आँख हुतीया ये नरीकारा चीया सात आत्मा छी जको सारी धरती उपर भेज़लीया गेलीया।
जिसे बेले ओणे किताब चती गेली, ते वे चाहरी जीती जींये ते चौबीस प्राचीन ओ मैमणे चे सामणे ढेती पले। वांचे महु हर-हेक चे हाथा मां वीणा ते धूप, जको पवित्र लौका चीया प्राथना चे लारे भरले आले सोने चे मुंगर हुते।
ते सारे स्वर्ग़दूत, ओ सिंहासन ते प्राचीना ते चाहरी जीते जींया चे चुधारु भिले ले। बल्ति वे सिंहासना चे सामणे मत्थे टेकले ते नरीकारा नु ङण्डवत करती कर केहले,