11 “हे अम्चे प्रभु, ते नरीकार, तु ही महिमा, ते आदर, ते सामर्थ चे जोगा छी। कांकि तु ही सब चीजा सृजलीया ते वे दुधी ही इच्छा लारे हुतीया ते सृजलीया गेलीया।”
ते जको युग-युग जीता छै, ते जेह्णे स्वर्ग़ा नु ते जको कोच्छ ओचे मां छै, ते धरती नु ते जको कोच्छ विचे उपर छै, ते समुन्दरा नु ते जको कोच्छ ओचे मां छै, याहनु सृजले ओ नरीकारा ची कसम खाती कर स्वर्ग़दूता ने केहले, “हमा तां नेरी देर नी हुवी।
ते ओणे बङी अवाजी लारे केहले, “नरीकारा कनु ङरा ते ओची स्तुति करा। कांकि ओचे न्यां करने चा समय आती गेला, ते भज़न गांवा, ते जेह्णे स्वर्ग़ ते धरती ते समुन्दर ते पाणीया चे सोते बणाले।”
वे ईं नवें गीत गाऊं लाग़ले, “तु ये किताबे नु गेहणे, ते ऐचीया मोहरा खोलणे चे लायक छी, कांकि तु बलि हुती कर, आपणे लुहींया लारे हर हेक कोल्ल ते भाषा ते लौक ते जाति महु नरीकारा वास्ते लौका नु मोल गेहले।