“जको कोच्छ तु ङेखी पला ओनु किताबे मां लिखती कर साता कलीसिया चे नांवे भेज़ती ङे यानि इफिसुस ते स्मुरना ते पिरगमुन ते थुआतीरा ते सरदीस ते फिलदिलफिया ते लौदीकिया नु।”
बल्ति ओही बेले हेक बङा भूकम्प आला, ते शहरा चा ङसवां हेंस्सा ढेती पला, ते ओ भूकम्प लारे सात हजार बन्दी मरती गेली, ते जको बाकि बन्दी बचली वे ङरती गेली, ते स्वर्ग़ा चे नरीकारा ची महिमा करली।
ये वे बन्दी छी यांणे कुई असतरी लारे आपणे आप नु गन्दे कोनी करले। कांकि वे कुंवारे हुते, ते जिठे-किठे मैमणे जते, वे बन्दी ओचे भांसु टुरती पड़ती। सारी इन्सानी जाति कनु मोल गेहती कर छुड़ाती गेले ते। वे नरीकारा चे ते मैमणे चे वास्ते रहड़ी चे पेहले फल हुते।
ऐवास्ते मैं तनु सलाह ङिये, कि जाखते मां तपले आले सोने माये कनु मोल गेहती गे कि तु धन्नी हुती जा। ते चिट्टी ओढ़णी गेहती गे कि तु घालती कर तनु आपणे उघाणेपन ची लाज़ ना आओ। ते आपणीया आँखीया मां लावणे वास्ते सुरमा गेहती गे, कि तु ङेखु लाग़ी।
जको जीतती जई ओनु यूं करती चिट्टी ओढ़णी घलाली जाये, ते मैं ओचे नां जीवन ची किताबे महु किसी रीति लारे नी कटी, पर ओचे नां आपणे ब़ा ते ओचे स्वर्ग़दूता चे सामणे मनती गिही।
वांचे महु हर-हेक नु चिट्टी ओढ़णी ङिली गेली, ते वानु केहले गेले कि, “नेरा थोड़ी देर तक आराम करा, जब तक कि तम्चे लारे चे दास ते भऊ जको तम्चे आलीकर मरीजणे आले छी, वांची वी गिणती पुरी ना हुती गिहो।”
ऐचे बाद मैं नजर करली, ते ङेखा, हर हेक जाति, ते कोल्ल, ते लौक ते भाषा महु हेक इसड़ी बङी भीड़, जानु कुई गेण ना सग़ते। चिट्टी ओढ़णी घाली आले ते आपणे हाथा मां खज्जी चा लड़ीया चले हुले सिंहासना चे सामणे ते मैमणे चे सामणे भिली।