3 बल्ति ङुजा वारी वाणे केहले, “हालेलुय्याह! ते विचे ब़लणे चा धूंआ युगानयुग तक यानिकि सदा-मदा उङरता रिही।”
जिंवे करती सदोम ते अमोरा ते वांचे आस-पास चे शहर, जको वांचे आलीकर व्यभिचारी हुती गेलते ते बुराई चे मार्ग़ उपर टुरती पले। वानु कङी ना ब़िझणे आले जाखते मां नाखती ङेणे चा ङण्ड ङिला गेला, वे अम्चे वास्ते मिसाल चे रुप मां ठहराले गेले।
ते वांचे दर्दा चा धूंआ हमेशा तक चवीता रिही, ते जको ओ ङरावणे ढौरा ची ते मूर्ति ची पूजा करी, ते जको ओचे नांवा ची मौहर लवावे, वानु रात-ङिओ चैन नी मिली।”
ते ओचे ब़लणे चा धूंआ ङेखती कर रौल मचाती कर किहे, ‘किसा शहर ऐ बङे शहरा आलीकर छै?’
“जिसे बेले धरती चे राजा जेह्णे विचे लारे व्यभिचार करला, ते सोख-भोगला, जिसे बेले विचे ब़लणे चा धूंआ ङेखे, तां विचे वास्ते रोवे, ते छात्ती कोट्टे।
ऐचे बाद स्वर्ग़ा मां मैं हेक भीड़ नु ऊंची अवाजी लारे ईं केहते सुणले कि, “हालेलुय्याह! उद्धार, ते महिमा, ते सामर्थ अम्चे नरीकारा ची ही छै।
ते चौबीसा प्राचीना ने ते चऊं जीते जींया ने ढेती कर जको सिंहासना उपर ब़ेहले आले नरीकारा नु ङण्डवत करती कर केहले, “हालेलुय्याह! आमीन!”