“माये ब़ा ने मनु सब कोच्छ सोंपती ङिले, ते कुई ना जाणी कि पूत कूण छै, सेर्फ ब़ा, ते ब़ा कूण छै, ईं वी कुई ना जाणी, सेर्फ पूता चे, ते ओ जाये उपर पूत ओनु प्रकट करना चाहवे।”
मैं उग़ते संसारा मां नी रिही, पर ये संसारा मां रिहे, ते मैं दुधे गोढु आवे पला। हे पवित्र ब़ा, आपणे ओ नांवा ची ताकत लारे जको तु मनु ङिले, वांची रक्षा कर, कि वे अम्चे आलीकर हेक हुती जाओ।
जब मैं वांचे लारे हुता, तां मैं दुधे ओ नांवा ची ताकत लारे जको तु मनु ङिले वांची रक्षा करली। मैं वांची चौकसी करली। वांचे महु ओ बन्दे नु छोड़ती कर जको नाश हुवणे आले मार्ग़ा नु चुणती गेहले हुते, नेरे कुई नाश कोनी हुले ऐवास्ते कि जको पवित्रशास्त्र मां केहले गेले ऊं पुरे हो।
पर अम्ही ईशु नु जको स्वर्ग़दूता कनु कोच्छ थोड़े ही समय वास्ते तले राखला गेला हुता मौत चे ङोख चवणे ची वजह महिमा ते आदर चा मुग़ट घाले आले ङेखु, कि नरीकारा चे अनुग्रह लारे ओ हर हेक इन्साना वास्ते मौत चा स्वाद चाखो।
ते मैं हेक ङरावणे ढौरा नु समुन्दरा महु निकलते हुले ङेखले, जाये ङसां सींगा उपर ङस मुग़ट हुते, ते सात ठोङीया हुतीया, ते ओचीया हर-हेक ठोङीया चे उपर नरीकारा ची निन्दा ची नांवे लिखली पलती।
जको जीतती जई, ओनु मैं आपणे नरीकारा चे मन्दरा मां हेक खम्बा बणावी, ते ओ बल्ति कङी ब़ाहर नी निकली, ते मैं आपणे नरीकारा चे नां ते आपणे नरीकारा चा शहर यानि नवें यरुशलेम शहरा चे नां, जको माये नरीकारा चे गोढु कनु स्वर्ग़ा कनु उतरने आला छै, ते आपणे नां, ओचे उपर लिखी।
जिसे बेले मैं नजर घूमाती कर ङेखले, ते ङेखा, हेक चिट्टा घोड़ा छै ते ओचा सवार तीर कमाण चली भिला, ते ओनु हेक मुग़ट ङिला गेला ते ओ जय करता हुला निकड़ला कि नेरी वी जय गेहती गिहो।