16 वे ङस सींगे जको तु ङेखली, ङरावणे ढौर वे वेश्या कनु बैर राखी, ते विनु लाचार ते ऊघाड़ी करती नाखी, ते विचा मांस खाती जई, ते विनु जाखते मां ब़ालती नाखी।
ते छेवें स्वर्ग़दूता ने आपणा मुंगर फरात नांवा ची महा नदी मां रेड़ला, ते विचे पाणी सूखती गेले कि पूरब ची दिशा मां रेहणे आले राजा चे वास्ते मार्ग़ तियार हुती जाओ।
ते आपणे आपणे ठोङा उपर माटी नाखे, ते रोते हुले ते धाड़-धाड़ करते हुले किहे, “ ‘हाय! हाय! हा बङा शहर जाई सम्पत्ति ची वजह कनु सारे जहाज चलाणे आले धन्नी हुती गेलते ले ङेखा, थोड़ी ही देरी मां उज़ड़ती गेला।’
येही वजह कनु हेक ही ङिओ ओचे उपर आफता आती पड़े, यानिकि मौत, ते ङोख, ते अकाल, ते वा जाखते मां भसम करती नाखली जई, कांकि विचा न्यां करने आला प्रभु नरीकार शक्तिमान छै।
जाये कनु तम्ही राजा चा मांस, ते सरदारा चा मांस, ते खास बङा लौका चा मांस, ते घोड़ा चा मांस, ते वांचे उपर सवार बन्दा चा मांस, ते का ही आजाद लौक, का दास, का छोटे, का बङे, सारे लौका चा मांस खावा।”