8 ते चौथे स्वर्ग़दूता ने आपणा मुंगर सूरजा उपर रेड़ला, ते ओनु बन्दा नु जाखते लारे ब़ालणे चा अधिकार ङिला गेला।
ते जब सूरज निकड़ला तां ब़लती गेले, ते ज़हड़ ना पकड़ने ची वजह सूखती गेले।
“सूरज, ते चाँद, ते तारा मां चैन्ह ङिसे, ते धरती उपर देश-देश चे लौका नु मुसीबत हुवी, कांकि वे समुन्दर चे गरजणे ते लहरा ची अवाजी कनु घब़राती जाये।
प्रभु चे महान ते महिमामय ङिओ आणे कनु पेहले सूरज अन्धा ते चाँद लुहींया जिसड़ा लाल हुती जई।
बल्ति हेक नेरा स्वर्ग़दूत, जानु जाखते उपर अधिकार हुता, वेदी महु निकड़ला, ते जाये कनु तेज धारी ची ङातरी हुती, ओनु ऊंची अवाजी लारे केहले, “आपणी तेज धारी ची ङातरी लारे धरती चे अंगूरा चे ग़ुच्छे बाढती गे, कांकि यिचे अंगूर पकती चुकले।”
जब मैमणे ने छेवीं मौहर खोड़ली, तां मैं ङेखले कि हेक बङा भूकम्प हुला, ते सूरज कौले आलीकर काला, ते पूरा चाँद लुहींया आलीकर लाल हुती गेला।
वे बल्ति भुक्के ते तरसेले नी रिहे ते ना वांचे उपर चिटका, ना कुई गरमेस पड़ी।
चौथे स्वर्ग़दूता ने तुरही बजाली, ते सूरजा चा तीजा हेंस्सा, ते चाँदा चा तीजा हेंस्सा ते तारा चे तीजे हेंस्से उपर आफत आली, इठे तक कि वांचे तीजे हेंस्से मां अन्धारे हुती गेले ङिहां चे तीजे हेंस्से मां सोज़ले ना रेहले ते यूंही राती मां वी।
ओणे पताल कोण्ड खोड़ला, ते कोण्ड महु भट्टे आलीकर धूंआ ऊठला, ते कोण्ड चे धूंऐ लारे सूरज ते आसमान काले पड़ती गेले।