“हे कप्पटी शास्त्री ते फरीसी, तम्चे उपर हाय! तम्ही फूदने, ते सौंफ ते जीरे चा ङसवां हेंस्सा तां ङिया, पर तम्ही व्यवस्था चीया गम्भीर बाता नु यानिकि न्यां, ते दया, ते विश्वास नु छोड़ती ङिले, चाही हुते कि याहनु वी करते रिहा ते वानु वी ना छोड़ा हा।
पर यहूदिया ने शहरा चा भलीया, ऊंचे कोल्ल चीया असतरीया नु ते शहरा चा खास बन्दा नु भड़काती नाखले, ते पौलुस ते बरनबास उपर दोष लवाती कर वानु आपणी हद्दी कनु ब़ाहरु कढ़वाती छोड़ले।
पर कोच्छ यहूदी गुस्से लारे भरीती गेले, ते बजारा महु कोच्छ बदमाश लौका नु भेले करती कर आपणे लारे मिलाती गेले ते भीड़ लाती कर शहर चे चौका मां हुल्लड़ करु लाग़ले। वाणे यासोन चे घरा मां धावा ब़ोलती ङिला, ते हा कोशिस करु लाग़ले कि कुई तरीके लारे पौलुस ते सीलास नु लौका चे सामणे आणो।
पर प्रभु माया सहायक रेहला, ते मनु सामर्थ ङिली, ताकि माये जरिये पूरा प्रचार हो, ते सारीया नेरीया जातिया सुणती गिहा ते मैं तां शेरा चे मुँहा कनु छुड़ाला गेला।