“हे कप्पटी शास्त्री ते फरीसी, तम्चे उपर हाय! तम्ही इन्साना वास्ते स्वर्ग़ चे राज़ चे दरवाजे बन्द करती नाखा, ना तां आप ही ओचे मां जावा, ते ना ओचे मां जाणे आला नु जऊं ङिया।
जिसे बेले ओह शहरा चे दरवाजे चे गोढु पुज़ला तां लौक हेक मुड़दे नु ब़ाहर चली जई पलते। जको आपणी आई चा हिकड़ाता चा पूत हुता, ते वा बांढी हुती ते शहरा चे घणे सारे लौक ओचे लारे हुते।
वां ङिहां मां जिसे बेले चैला ची संख्या बधु लाग़ली, बल्ति यूनानी भाषा ब़ोलणे आले इब्रानी बन्दा उपर कुड़कुड़ाऊ लाग़ले कि, “हर ङिओ ची सेवकाई मां अम्चीया बांढीया ची सुधि ना गेहली जई।”
ते अगर अम्ही मसीह चे प्रेरित हुवणे ची वजह तम्चे उपर बोझ नाख सग़ुया, तां वी अम्ही बन्दा कनु कद्दर ना चाहते, ते ना तम्हा कनु, ना नेरे काये कनु। पर जिंवे करती आई ब़ाला नु पालती पोसती रिहे, यूं करती अम्ही वी तम्चे बीच मां रेहती नरमाई ङिखाणली।
यूंही हे घराआले, तम्ही वी समझदारी लारे घराआलीया लारे जीवन बितावा। ते असतरीया नु निर्बल चीज जाणती कर वांचा कद्दर करा, हा समझती कर कि अम्ही ङोनी जीवन चे वरदान चे वारिस छिऊं, जाये कनु तम्चीया प्राथना रुकती ना जाओ।