“ङेखा, तम्ही यां छोटा महु कानु वी तोच्छ ना जाणा, कांकि मैं तम्हानु किहे पला कि स्वर्ग़ा मां वांचे स्वर्ग़दूत माये स्वर्ग़ीय ब़ा नरीकारा चे मुँह सदा ङेखी।
जिंवे कि मैं इन्साना चा पूत, ऐवास्ते कोनी आला कि ओची सेवा-टहल करली जाओ, पर ऐवास्ते आला कि आप सेवा-टहल करो, ते ब़ोहता नु छुड़ावणे वास्ते आपणे प्राण ङियो।”
नरीकारा ने आपणे पूत ईशु नु मरला आला महु जीते करती कर सारा कनु पेहले तम्चे गोढु भेज़ले, कि तम्चे महु हर हेक नु तम्चे गन्दे कामा कनु हटाती कर आशीष ङियो।”
मैं तां पेहले निन्दा करने आला, ते सतावणे आला, ते अन्धेर करने आला हुता, तां वी माये उपर दया हुली, कांकि मैं अविश्वास ची दशा मां बिना सोचले समझले, ये कामे करली हुती।
मैं तनु नरीकारा मां जको सारा नु जीवन ङिये, ते ईशु मसीह नु ग़वाह करती कर जेह्णे पुन्तियुस पिलातुस चे सामणे आच्छी ग़वाही ङिली, मैं वांची मौजुदगी मां तनु हा आज्ञा ङिये पला,
हा बात सच्च छै, ते मैं चाहवे कि तु यां बाता चे बारे मां मजबूती लारे ब़ोल ऐवास्ते कि जेह्णे नरीकारा चा भरोसा करला, वे भले कामा मां लाग़ले रेहणे चा ध्यान राखो, ये बाता भलीया, ते बन्दा चे फायदे चा छी।
ते जको सिंहासन उपर ब़ेहला हुता, ओणे केहले, “ङेखा, मैं सारे कोच्छ नवें करती ङिये पला।” बल्ति ओणे केहले कि ऐनू लिखती गे कि, “कांकि हा वचन विश्वास चे लायक ते सच्च छै।”
वे ईं नवें गीत गाऊं लाग़ले, “तु ये किताबे नु गेहणे, ते ऐचीया मोहरा खोलणे चे लायक छी, कांकि तु बलि हुती कर, आपणे लुहींया लारे हर हेक कोल्ल ते भाषा ते लौक ते जाति महु नरीकारा वास्ते लौका नु मोल गेहले।