ते जिसे बेले ओठे पुज़ले तां वे ओ चौब़ारे उपर गेले, जिठे पतरस ते यूहन्ना ते याकूब ते अन्द्रियास ते फिलिप्पुस ते थोमा ते बरतुल्मै ते मत्ती ते हलफई चा पूत याकूब ते शमौन जेलोतेस ते याकूब चा पूत यहूदा रेहते।
जिसे बेले गल्लियो अखाया प्रदेस चा राज्यपाल हुता, ते ओ बेले यहूदी लौक ऐका करती कर पौलुस चे विरोध हुती गेले, ते ओनु पकड़ती कर न्यां आसण चे सामणे खड़े करती ते किहुं लाग़ले कि,
जिसे बेले ये बाता हुती चुकलीया, ते पौलुस ने आत्मा मां ईं ठानले कि मकिदुनिया ते अखाया कनु हुती कर यरुशलेम सनु जाये, ते केहले, “ओठे जाणे चे बाद मनु रोम नु वी ङेखणे जरुरी छै।”
हा चिठ्ठी पौलुस चे तरफु जको नरीकारा ची इच्छा लारे मसीह ईशु चा प्रेरित छै, ते भऊ तीमुथियुस ची ओर कनु नरीकारा ची वे कलीसिया चे नांवे लिखली गेली जको कुरिन्थुस मां छै, ते सारे अखाया प्रदेसा चे सब पवित्र लौका चे नांवे,
कांकि मैं तम्चे मना ची तियारी नु जाणे, जाई वजह कनु मैं तम्चे बारे मां मकिदुनिया चे सामणे घमण्ड ङिखाणे, कि अखाया इलाके चे लौक हेक साला कनु तियार छी, ते तम्चे जोश ने घणा नु उभारले वी।
कांकि तम्चे इठु ना बल्कि मकिदुनिया ते अखया मां प्रभु चा वचन सुणाला गेला, पर तम्चे विश्वास ची जको नरीकारा उपर छै, ऐवास्ते हर जग़हा इसड़ी चर्चा फैलती गेली। कि अम्हानु केहणे ची जरुरत कोनी।