4 अने ईसु तीने केदो, ह़मळ आञे जे हयु तीहयु कोयने नी केजे। पण पुंजारान्तां जा, अने आह़फा नु डील ने देखाड़जे। अने मुसा ना कायदान लारे तीने भेट चड़ावजे; ता आखा माणहु जाणीन गवा बण जहे।
तमु मने मान र्या करीन तमने राज करन्या, अने राजा अगळ लीजहे, अने ईसम करीन तमु आड़जात्या अगळ मारा गवा बणहु।
तत्यार ईसु आह़फा ना चेला ने हुकम आप्यो के तमु कोयने बी नी केजो के हीय्यो मसी से।
अने जत्यार ईसु बड़े गेथो उतरवा बाज र्यो हतो, ता तीमने हुकम आपीन आहयु केदो, जत्यार लग मनख्या नो सोरो मर्या-ह़र्या मे गेथो जीवतो नी हये, तत्यार लग जे कंय तमु आञे देखला से, तीहयु कोयने नी केजो।
ईसु तीने जपाप आप्यो, “हमणे आहयु ईसमेत हयवा दे, आपणु ने, भगवान ने जे गमे तीने पुरु करवा करीन आहयुत करवा वारु से।” ता युहन्नो तेमेत हयवा देदो।
तमु ईसम ना ह़मजो के मुसान लीखली सास्तर ने अने भगवान वगे गेथा केण्या माणहुन सास्तर ने खत्तम करवा आवलो। मे तीमने खत्तम नी, बाखीन पुरी करवा आवलो से।
चेतीन रेवो! भगवान ने गमे तीहया धरम ना कामु ने माणहु अगळ देखाड़वा करीन ना करो, ईसम करहु ता तमने ह़रग वाळा बाह भणी गेथो फोळ कदी नी जड़े।
अने तीमना डोळा उगड़ी ज्या अने ईसु तीमने चेतावीन केदो, “चेतीन रेवो। कोय आहयी वात ने नी जाणे।”