42 అన్ ఇన్నె విరొదికున్ ఇన్నె గెట్టలెంఙ్ ఇడ్నంత్తెంఙ్ అన్నె ఉన్న పకంఙ్ ఉద్దెద్ ఇసా ప్రబుంద్ అన్నె దెయ్యమున్ ఇడ్నెద్ పుస్తకుత్ దావిద్ ఇడ్దెంద్.
అన్ ఎన్నె విరోద్ కలెకనున్ ఎన్నె గెట్ట బూడున్ ఇడ్నంత్తెత్, దావిద్ తన్నె కిర్తనలత్తి ఇనంఙ్ వయ్ తెంద్ తా!
అని అముదు ఔరుఙ్ ఇంత్ అన్ ఇమున్ వెంట అనెఙ, ఇమున్ ఇడ్డుత్ అన్నె గొట్టికున్ ఇదవీఇంతె. మోసేనె నెకి తంద్ అని కబుర్లకెర్, పుస్తక్ తద్ అని కీర్తన సోయ్ వాయ్త సిమ్కన కరెఎరెఙ పాజె.
పేతురుంద్ ఇంకా ఇనంఙ్ ఇన్తెంద్. ఇదున్ బదోల్ కిర్తనల పుస్తకముత్ ఇనంఙ్ వాయుత్ అన్సాద్, అమ్నె ఎల్ల కరాబ్ ఎరెంఙ్ ఇడుర్ అత్తి ఏరి బత్కసెటా సెరేంఙ్ ఇడ్, “అమ్నె జాగత్ మరొక్కొనున్ అనెంఙ్ ఇడ్ ఇనంఙ్ వాయుత్ అండద్.”
తనుంఙ్ అంనే విరోద్ సింకన అమ్నె గెట్టలుంఙ్ ఎంత అంద రాజె అడ్గిపెంఙ్.
అన్ ఇన్నే విరోద్ ఇన్నే గెట్టబూడున్ ఇడేఙ ఇదర్దూక్ అన్నా ఊన్నా పక్కఙ్ కుగ్, ఇసా దెయ్యం తన్నే దూత్ లున్ ఎపుడేనా ఇడ్డెతీ?
అదుంఙ ఎత్తి పవిత్ర ఆత్మ ఇడ్తేతియ్, “ఇనెడ్ నీర్ అమ్నె గొట్టి వింతిరింత్తె