7 అన్ భూమిపొయ్ రలుత్ అనెఙ “సౌలా సౌల, నీ అనున్ తానుంఙ్ హింస సియ్తదుంఙ్” అన్నడ్ ఒక్కొడ్ లెంఙ్ విన్ తాన్.
అదుంఙ్ ఎత్తి రాజక్ కరెయ్ ఇడ్డెకద్ తన్నెదింతె, నీర్ గరిబు ఎద్ద ఈ సంఙ్తకేర్ తన ఒక్కొనున్ ఇనంఙ్ కలెన్ అదుంఙ్ ఎత్తి అన్ నాయ్ కత్తెతి ఇసా ఔరున్ ఇంతెంద్.
మల్ల పిలాత్ ఇంతెంద్, తనుంఙ్, ఇమ్ద తా కరాబ్ పనిక్ కతెంద్? గని ఔర్ గుల్ వాపొయ్తెర్, అని అమ్నున్ సిలువత్ కుడుకుర్, ఇసా ఇంతెర్,
అన్ సెసాననెఙ్ఞ దమస్కుంఙ్ మెర్ వత్ తాపుడ్ దుప్పరి ఆబార్ తన ఒక్కొద్ సొబతత్ వెల్ఙు జోరనడ్ అన్ తిర్గొరా ఎద్దిన్.
అదుంఙ్ వలాడి అన్ “ప్రబా! నీ వెనినివ్?” ఈసా వెలుత్ ఓలెఙ అముదు, “అన్ ఇనుఙ్ హింసాకల్ సాత్ నజరేత్ యేసున్” ఇసా అంనడ్ ఇడ్తెంద్.
అముదు బూమి పోయ్యిరాల్లుతు. అని అముదు వెంట ముడేకా లేగున్ వినుత్న, “సౌలా! సౌలా! తనుంఙ్ అనుగు తక్లిబ్ సియ్యిస్సాతివ్?”
అదున్ పేలెని దెయ్యమ్నె దూస, హింసకలెకనున్, దుసన్. తే ఒర్కొ తోసెట అవిస్వాస్ ఇదర్తన్ అదుఙి కివ్ రొబాటిన్.