4 “అముదు పెన వర్సంద్ ఇసా వాగ్దానం తనెవెద్దే? అమ్మె పూర్వికులు తిక్తేర్, గని పేలెని తయార్ ఎత్ సిమ్కన గొట్టిక్ మార్పు తోసెటండె గిన ఎర్సనండ” ఇసా ఇమున్ వెల్సార్.
అన్ మన్కనె పోరక్ అన్నె బాంద్ సియెకా మహిమనడ్ అన్నె దూత్ వెంట వర్సత్. మల్ల అన్ ఎరె అవ్ర పనిక్లె ఇసొబడ్ కుల్కడున్ మన్కకెరుంఙ్ సియ్సాత్.
అన్ ఇముంఙ్ కరెయ్ ఇత్తి ఇలుత్ అన్నె కార్లోపా ఒక్కొంద్ అన్, మన్కనె పోరక్నె రాజ్యం కలెక తిర్గుత్ వరెకాదున్ ఓలెంఙ్ పేలె తిక్కెన్.
సెత్త్త్త ఎత్తి అంసాదొ అత్తిని రయ్యకె డిగ్సా.
గని ఆ గడియక్ కరాబ్ అనెంఙ్ ఎద్దె, అన్నె ఆస్తిన్ మాల్కక్ కొర్మడ్ వర్సద్ ఇసా తన్నె మన్నుత్ ఇన్తన
దెయ్యం దున్యన్ గడిప్తే పిల్ల అని పడ్సున్ గడిప్తెంద్.
అద దినముల్లెంఙ్ గులేన తక్కలిబ్ ఏరద్ ముండట్ దెయ్యం కాల్లిన్ గడిప్త్తిన్. అద్ దినంతన అట తక్లిబ్ పంఙిదూక్ ఏద్ ఎత్తి. అని ముండట్ నాయ్ ఎర్స తోతెంద్.
గని ఒక్కొ వెల ఆ గడియాక్ రప్తిరా తన్నెత్ తనీ, అన్నె మాల్కక్ జల్ది వారెద్ ఇసా మన్నుత్ ఇత్న తనుంఙ్ బూడున్ పని కలెకారున్ మర్కమ్ ఎరెంగయ్ ఎద్ది విచార్ కల్సెటా దన్పుత్, తిన్త్నా ఉన్నెకాద్ మోదల్ ఇడ్సాద్ ఇడ్ర.
అప్పుడి టొఙ్ఙెటెకిపుత్, “ప్రబు! ఔర్పొయి ఈ పాప్ కుంతిప్నేమ్!” ఇసా జోరకత్ ఇసాంద్. ఈ గొట్టి ఇంత అప్పుడి తిక్సాంద్.
తానుంఙ్ ఇంతె బావిసాతున్ ఎన అమ్మె ఆస, కుసి, అమ్మె ఇంత ఇదదూ ముకుట్? నేండె ప్రబున్ ఎద్ద యేసు వరెకా వెలంఙ్ అమ్నత్తి ఇల్లెకార్ నీరి తా?
దెయ్యం వరెకా దినముంఙ్ సటీ నీర్ పవ్ ఓల్సర్ ఇస ఆ దినం జల్దీని వరేన్ ఇస అస అండాద్. ఆ దినం దెయ్య పంచబూతు జోరనాడ్ సరెఙ కరగ్సవి. ఆబార్ పొదె అనెకా పూర వేయ్స
లవొదికయత్ అనెక సంగంత దూతుంఙ్ ఇనంఙ్ వాయ్. ఆమెన్ ఇనెక పేరున్ వాడ్ నమ్మెక సత్తెం సాక్సి దెయ్యమ్నె దున్యంఙ్ పేలె ఎద్దాంద్ అముదు ఇదరేకద్ తనెంద్ ఇంతె.