16 ମିୟାଦ୍ ପାପ ୱିଡ଼୍ସାଟ୍; ଇଲୁକ୍ ନାନେ ଯାପେ ମିଇ ଗାର୍ରେ ୱାସ୍ ନା ମକତାଗ୍ ପେୟ୍ତେ ଚୁର୍ ଲେକେତ୍ ଗଟ୍ତଡ଼୍ ଆଦ୍ କାରାପ୍ ବ୍ୟବହାର୍ ମାଡ଼ମାନ୍ଦାନ୍ ନାରୁଡ଼୍ ବିରୁଦ୍ଦତେ ଯୁଦ୍ ମାଡ଼ିତାନ୍ ।
ପରିତ୍ରାଣ୍ ରକତାତ୍ ତାଲ୍ଲେତାଗ୍ କେର୍ଦାନାଦ୍ ନୁ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ଇତ୍ତେ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ବାକ୍ୟ ରକମ୍ ଚୁର୍ ପୟ୍ମୁଟ୍ ।
ତାନ୍ ପେର୍କେ ପାପଆତ୍ମା ହେକାମ୍ ଆଦ୍ତେ; ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ବେସୁଙ୍କ୍ ପ୍ରବୁ ଜିସୁ ୱାଦ୍ତନ୍, ଅନ୍ ତାନ୍ ମକମ୍ତେ ନେହେସ୍କାନାଲ୍ଦ୍ ତଡ଼୍ ଦଂସ ମାଡ଼ିତନ୍, ନୁ ଅନ୍ ଜାଜଲ୍ଲ୍ୟମାନ୍ ଦିନ୍ ଏୱୁକେ ୱିଡ଼୍ସି ଆଦ୍ତନ୍ ।
ଅଣ୍ଡ୍ ତାନ୍ ତିନ୍ଦେକାଇଦେ ପାକେ ସାତ୍ଟାନ୍ ଉକାମ୍ ପଇସ୍ ମାତ୍ତନ୍ ନୁ ୱେରଡ଼୍ ଗାଟି ୱାୟେ ମାନ୍ଦାନ୍ ଚୁର୍ ଅନ୍ ମକତାଗାଙ୍କ୍ ପେୟ୍ତେ । ଅନ୍ ମକମ୍, ପାୟାଲ୍ତାଦ୍ ପଡ଼୍ଦ୍ ଲେକାମ୍ ଗାଟିୱେସ୍ ମାତ୍ତେ ।
ଆଗାଙ୍କ୍ ଅଡ଼୍ ଉତ୍ତ୍ୟକ୍ତ ଆସ୍ ତିପାଲ୍ତେ ପର ଅଦିକାର୍ ମାନ୍ଦାନ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତିଙ୍କ୍ ଅବିଶାପ୍ ଇତ୍ତଡ଼୍; କିନ୍ତୁ ମନ୍ ପରିବର୍ତନ୍ ମାଡ଼ି ତାମ୍ ମହିମା ସ୍ୱିକାର୍ ମାଡ଼ଡ଼୍ ।
ତାନ୍ ମକତାଗାଙ୍କ୍ ୱେରଡ଼୍ ଲାଟିଲାଦ୍ କଡ଼୍ଗ ୱାୟେତେ ମାନ୍ନୁଡ଼୍ । ତାନ୍ ସାଆଯ୍ୟତେ ଆଦ୍ ପୃତିବିତେ ସାରେ ଜାତିଙ୍କ୍ ପରାସ୍ତ ମାଡ଼ିତେ । ମେଣ୍ଡେ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ଅଣ୍ଡ୍ ଲୁଆ ଦଣ୍ଡତାଗ୍ ସାଲା ମାଡ଼ିତନ୍ ନୁ ସାରେତିଙ୍କ୍ ଶକ୍ତି ମାନ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ଗାଟି କପାମ୍ତେ ପସଲ୍ତିଙ୍ଗ୍ ଅଣ୍ଡ୍ ପେଷଣ କୁଣ୍ଡତାଗ୍ ନିଜେତ୍ ପିସ୍କି କାଲ୍ ପେସ୍ପିତଣ୍ଡ୍ ।
ମେଣ୍ଡେ ଅଡ଼୍ ସୈନ୍ୟଡ଼୍ ଗୁରାମ୍ ତାରି ଉଡାନଡ଼୍ ମକମ୍ ବନ୍ଦ ମାଡ଼ି କଡ଼୍ଗତେ ଡଲ୍ତଡ଼୍; ମାବ୍ତେ ପିଟେକି ମାନ୍ ଇଚ୍ଛାତେ ଅଡ଼୍ ଆୱୁଙ୍ଗ୍ ତିତ୍ତା ।
“ପର୍ଗାମମ୍ ମଣ୍ଡଲିତେ ଦୂତନ୍ ପାକେ ଲେକାଟ୍, ବେନନ୍ ଗାର୍ରେ ଗାଟି ରେଣ୍ଡ୍ପାକା ୱାୟେମାନ୍ଦାନ୍ ଚୁର୍ ମିନ୍ଦେ, ଅନାଦ୍ ଇଦ୍ ଗଟ୍ ।”
ମିଡ଼୍ ବେସର୍ ମଦଲ୍ ଆତ୍ତିଡ଼୍, ଚିନ୍ତା ମାଡ଼ାଟ୍ । ପାପ ତାଗାଙ୍କ୍ ମାଲ୍ସ୍ ମୁନେତ୍ ଲେକାମ୍ ସତ୍କାମ୍ ମାଡ଼ାଟ୍ । ଯଦି ପାପ ତାଗାଙ୍କ୍ ମାଲ୍ସ୍ ୱାଡ଼୍ୱିଡ଼୍, ଆଲେକ୍ ନାନେ ମିଇ କୁପିତିଙ୍ଗ୍ ମେଣ୍ଡେଅଣ୍ଡାଗ୍ ୱାଟିଦ୍ତାନ୍ ।
ବେନ ଇଦ୍ ସାରେ ବିଷୟତେ ସାକ୍ଷ୍ୟ ଇଦୁତନ୍, ଅଣ୍ଡ୍ କେତୁତନ୍, “ଇଦ୍ ନିଜାମ୍ । ନାନେ ଜାପେ ୱାଦୁତାନ୍ ।” ଆଲେକେ ଆୟି । ପ୍ରବୁ ଜିସୁ ୱାଡ଼ିଣ୍ଡ୍ !
ଜିସୁ କେତିତନ୍, “କେଞ୍ଜାଟ୍ ! ନାନେ ଜାପ୍ପେ ୱାଦ୍ତାନ୍ ! ବେନଡ଼୍ ଇଦ୍ ବଇତଡ଼୍ କେସ୍ମାନ୍ଦାନ୍ ବାବବାଣି ସେଙ୍ଗେ ମନ୍ ଇସ୍ମିକା ଗଟି କେଞ୍ଜିତନ୍, ଅଡ଼୍ ବାଗ୍ୟବାନ୍ !”
ନାନେ ବେନଡ଼୍କ୍ ପ୍ରେମ ମାଡ଼ୁତାନ୍, ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ପାସ୍କିତାନ୍ ନୁ ଶାସ୍ତି ଇଦ୍ତାନ୍ । ଆଦିଙ୍କ୍ ହୃଦୟ ତଡ଼୍ ପାପ ଆର୍ଦାଗାଙ୍କ୍ ମାଲ୍ସ୍ ୱାଡ଼େ ।