21 ଜିସୁ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ବେନ ନିଜର୍ ମାଇଦିଙ୍କ୍ ଦନ୍ ଗୁଡ଼୍ପି ମାଡ଼ିତନ୍, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ଇଶ୍ୱର୍ ତେ ମୁନେ ସାଉକାର୍ ଆୟ୍ୟଣ୍ଡ୍, ଅନ୍ ସେଙ୍ଗେ ଇଦ୍ପୁଟୁଙ୍କ୍ ଗଟେମ୍ ଆଦ୍ ତେ ।”
ମିୟାୱୁ ବାତା ମିନ୍ଦେ, ଆୱିଙ୍କ୍ ୱାମି ଗରିବ୍ ନାରୁଡ଼୍କ୍ ଦାନ ମାଡ଼ାଟ୍; ବାତେଏ ନଷ୍ଟ ଆୟ୍ୟ, ଆସତ୍ ପଡ଼ିୟ୍ତାଗ୍ ନିଜର୍ ମାଇଦିଙ୍କ୍ ୱିଜ୍ ନେହ୍ମୁଟ୍; ବେଗେ ଡଙ୍ଗାଲଡ଼୍ ଗାର୍ୱାଡ଼ଡ଼୍ ବା ପୁଡ଼୍ୟି ନଷ୍ଟ ମାଡ଼, ଆସତ୍ ସ୍ୱର୍ଗତାଗ୍ ତେର୍ୱେ ଦନ୍ସମ୍ପତ୍ତି ଅସ୍ରିଞ୍ଚାଟ୍ ।
ଇତ୍କେ ମିଡ଼୍ ଯଦି ଜାଗତିକ ଦନସମ୍ପତ୍ତିତାଗ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ତଣ୍ଡ୍ ଆୟ୍ୱିନ୍ ? ଆଲାତ୍କେ ବେନ ମିକିଂଙ୍କ୍ ପ୍ରକୃତ ଦନ୍ସମ୍ପତ୍ତି କାଇଦେ ଇଦାଙ୍କ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ ମାଡ଼ିତଡ଼୍ ?
ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ହାୟେ, ଦଣ୍ଡତେ ନାରୁଡ଼ି ସାଉକାର୍ ଯେ ମିଡ଼୍, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ମିଡ଼୍ ନିଜେ ନିଜେ ସୁକାମ୍ତେ ମିନ୍ଦେଡ଼ି ।
ଇତ୍କେ ମିଡ଼୍ ନିଜର୍ ଗାଡ଼୍ସ୍ ନୁ ବାଦ୍ଲେମ୍ ଆୟ୍ୱାଦ୍ ଜିୱୁଣ୍ଡ୍ ଲେକାମ୍, ବେନ୍ ଦିନ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତାଦ୍ ନ୍ୟାୟ ବିଚାର୍ ଆଦ୍ତେ, ଆଦ୍ କପାମ୍ ଦିନ୍ ସେଙ୍ଗେ ମିଡ଼୍ ନିଜେ କପାମ୍ ଗାଡ଼୍ସୁତିଡ଼୍;
ମାମ୍ମେ ଦୁଃକାମ୍ ତଡ଼୍ ମାତ୍କେ ମିକା ସାରେଦାମ୍ ୱେଡ଼୍କିତମ୍ । ମାମ୍ମେ ଗରିବ୍ ଲେକାମ୍ ତନ୍ଦୁତମ୍, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ନାର୍ଗେ ନାରୁଡ଼୍କ୍ ସାଉକାର୍ ମାଡ଼୍ତମ୍ । ମାୟାଦ୍ ବାତେଏ ଇଲ୍ୱେ ଲେକାମ୍ ଏର୍କେ ଆଦ୍ତେ, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ବାସ୍ତବତେ ମାମ୍ମେ ସାରେତାୱିନ୍ ଅଦିକାରିମ୍ ।
ଦନ୍ ସମ୍ପତ୍ତିତେ ଲୋବ୍ ନାରିନାଗେ ପରିକ୍ଷା ନୁ ଚକ୍ରାନ୍ତ ଲୋପେଙ୍କ୍ ଲାଗିଆଦ୍ତେ; ଅନ୍ ମନ୍ଦାଗ୍ ଗାଟି ତୁଚ୍ଚ ଅନିଷ୍ଟ ଲାଳସା ଜାଗ୍ରତ ମାଡ଼ି ଆଦାଙ୍କ୍ ଦ୍ୱସଂ ନୁ ସର୍ବନାଶ ପାକେ ଲାଗିଆଦ୍ତେ ।
ଆ ନା ଦାଦାଲଡ଼ି ନୁ ଏଲାସ୍କ୍, କେଞ୍ଜାଟ୍, ଇଶ୍ୱର୍ ବାତ୍ ଇଦ୍ ଜଗତ୍ତେ ଗରିବ୍ ନାରୁଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ତାଦ୍ ଦନ୍ତାଗ୍ ସାଉକାର୍ ଆଦାନଙ୍କ୍, ମେଣ୍ଡେ ନିଜେ ପ୍ରେମ ମାଡ଼ାନକିଂଙ୍କ୍ ବେନ୍ ରାଜ୍ୟ ଇଦାନଙ୍କ୍ ଶପତ୍ ମାଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍, ଆଗେତ୍ ଅଦିକାରି ଆଦାନଙ୍କ୍ ଏଞ୍ଚଣ୍ଡ୍ କି ?
ନିୟାଦ୍ ଅସୁବିଦା ସାରେ ନାନ୍ ପୁତ୍ତାନ୍; ନାନେ ମିକା ପୁତ୍ତାନ୍ ଯେ, ନିମେ ଦରିଦ୍ର; ଇତ୍କେ ନିଜାମ୍ ନିମେ ସାଉକାର୍ । ବେନଡ଼୍ ନିଜେତିଙ୍ଗ୍ ଇଉଦି ଇଞ୍ଜ କେତିତଡ଼୍, ଇତ୍କେ ନିଜାତ୍ ଇଉଦି ଆୟଡ଼୍ ନୁ ବେନଡ଼୍ ଶୟତାନ୍ତିଙ୍କ୍ ଉପାସନା ମାଡ଼ିତଡ଼୍, ଅଡ଼୍ ବେଲାନ୍ ନିୟାଦ୍ ଦୋଷ ମାଡ଼ି ଗଟ୍ କେତ୍ତଡ଼୍, ଆଦ୍ ନାନେ ପୁତ୍ତାନ୍ ।