12 ବେନ୍ ସାରେତଡ଼୍ କ୍ରିଷ୍ଟ ଜିସୁନ୍ ତଡ଼୍ ଦର୍ମଜିବନ୍ ଯାପନ୍ ମାଡ଼ାନଙ୍କ୍ ଇଚ୍ଛା ମାଡ଼ିତନ୍, ଅଡ଼୍ ତାଡ଼ନାତେ କଷ୍ଟ ଆତ୍ତନ୍ ।
ତାନ୍ପେର୍କେ ଜିସୁ ତାନ୍ ଶିଷ୍ୟଡ଼କ୍ କେତ୍ତନ୍, “ବେନ ବେସୁଙ୍କ୍ ନା ପେର୍କେ ୱାଦାଙ୍କ୍ ଇଚ୍ଛା ମାଡ଼ୁତଣ୍ଡ୍, ଆଲେକେ ଅଣ୍ଡ୍ ନିଜେତିଙ୍କ୍ ଅସ୍ୱୀକାର୍ ମାଡ଼ିଣ୍ଡ୍, ମେଣ୍ଡେ ନିଜେ କ୍ରୁଶକାଞ୍ଜି ନା ପେର୍କେ ତାକିଣ୍ଡ୍ ।
ଆଦିଙ୍କ୍ ଉଡ଼େ, ନାନ୍ନେ ମିଇ ଗାର୍ରେ ବାବବାଦୀ, ଜ୍ଞାନି ନୁ ଶାସ୍ତ୍ରିଡ଼ିକ୍ ରୟ୍ସ୍ ମିନ୍ଦେନ୍; ଅଡ଼୍ ଲୋପେଙ୍କ୍ ବେନ ବେନଙ୍କ୍ ମିଡ଼୍ ଆୱ୍କିତିଡ଼୍ ନୁ କ୍ରୁଶତାଗେ ଆୱୁକିତିଡ଼୍, ମେଣ୍ଡେ ବେନ ବେନଙ୍କ୍ ମିଇ ଉପାସନା ଲତ୍ତାଗେ କରଡ଼ା ରେହ୍ତିତିଡ଼୍ ନୁ ନାର୍ଦେ ନାର୍ ତାଡ଼ନା ମାଡ଼ିତିଡ଼୍ ।
ଇସତ୍ ଲୋନ୍, ତାମୁଣ୍ଡ୍ ଏଲାଡ଼୍, ୟାୟ, ପିଲା, ୱାୟାନ୍ ଶହେ ଗୁଣ ପାହେମ୍ ଆଦାନ୍ ତଡ଼୍ ତିପାଲ୍ ଆନ୍ତେ ବଗେମ୍ଆଦ୍ତଣ୍ଡ୍; କିନ୍ତୁ ଅଣ୍ଡ୍ ଆକାଲାତେ ଅନନ୍ତ ଜିୱୁନ୍ ଲାବ୍ ମାଡ଼ିତଣ୍ଡ୍ ।
ଅଡ଼୍ ମିକିଂଙ୍କ୍ ପ୍ରାର୍ତନା କନ୍ସ୍ ପେସ୍ପିତଡ଼୍, ଇଦ୍ ଲେକାମ୍ ଦିନାମ୍ ୱାଦୁତେ, ବେସୁଟ୍ ବେନ ମିକିଂଙ୍କ୍ ହାୱ୍କିତଣ୍ଡ୍, ଅଣ୍ଡ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ସେଙ୍ଗେ ବଲି ଇଦୁତାନ୍ ଇଞ୍ଜ ହେର୍କା ମାଡ଼ିତନ୍ ।
ମିଡ଼୍ ବେଲା ନାୟାଗ୍ କାଇଲି ଶାନ୍ତି ଦର୍ସିକିତିଡ଼୍, ଇଦିନ୍ ସେଙ୍ଗେ ନାନ୍ ମିକିଂଙ୍କ୍ ଇଦ୍ସାରେ ବିଷୟ୍ କେତୁତାନ୍ । ଜଗତ୍ତାଗ୍ ମିଇ ସେଙ୍ଗେ କଷ୍ଟ ମିନ୍ଦେ, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ସାହାସ୍ ପୟିମୁଟ୍; ନାନ୍ ଜଗତ୍ତିଙ୍କ୍ ଜିଡ଼୍ତାନ୍ ।”
ନାନ୍ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ନିୟାୱୁ ବାକ୍ୟ କେଞ୍ଜ୍ପ୍ତାନ୍, ମେଣ୍ଡେ ଜଗତ୍ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ପାସ୍କି ମିନ୍ଦେ, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ନାନ୍ ବେଦ୍ଲେକାମ୍ ଇଦ୍ ଜଗତ୍ତଣ୍ଡ୍ ଆୟନ୍, ଅଡ଼୍ ଆଦେରକମ୍ ଇଦ୍ ଜଗତ୍ତଡ଼୍ ଆୟ୍ୟଡ଼୍ ।
ଅଡ଼୍ ବିଶ୍ୱାସୀଡ଼୍କ୍ ଶିଷ୍ୟ ନିଜେତ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ତାଗ୍ ଲେକେତ୍ ମାନ୍ଦାନଙ୍କ୍ ଅନୁରଦ୍ ମାଡ଼୍ତଡ଼୍ । ଅଡ଼୍ ଶିକ୍ଷା ଇସ୍ କେତ୍ତଡ଼୍, “ଇଶ୍ୱର୍ତେ ରାଜ୍ୟତାଗ୍ ହସାନ୍ ମାଇଦିଙ୍କ୍ ମାକିଂଙ୍କ୍ ଗାଟି ଦୁଃକକଷ୍ଟ ଇସ୍ ଆଦାଙ୍କ୍ ୱେୟ୍ତିତ୍ ।”
ଯଦି କ୍ରିଷ୍ଟନାଗ୍ ମାୟାଦ୍ ଆଶେ ମାତର୍ ଇଦ୍ ଜିୱୁଣ୍ଡ୍ତେ ମାୟ୍ଦିଙ୍କ୍ ଆତ୍ତେ, ଆଲେକେ ମେଣ୍ଡେ ବାଗାତଡ଼ାଗାଙ୍କ୍ ମାୟାଦ୍ ଅବସ୍ଥାତେ ଗାଟି ତିପାଲ୍ ।
ଜଗତ୍ତେ ଜିୱୁନ୍ ନୁ ବିଶେସ୍ତେ ମିଇ ତଡ଼୍ ମାୟାଦ୍ ସମ୍ପର୍କ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ପବିତ୍ରତା ନୁ ବିଶ୍ୱସ୍ତତା ତଡ଼୍ ପରିଚାଲିତ୍ ଇଞ୍ଜ ମାନ୍ ମୋନ୍ତାଦ୍ ସାକ୍ଷ୍ୟ । ଇଦିନ୍ ସେଙ୍ଗେ ମାନ୍ ମନ୍ତାଗ୍ ଗର୍ବ ଆଦ୍ତେ । ମାନବିକ୍ ବୁଦ୍ତେ ଆୟ୍ୟ, ମାତର୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ଅନୁଗ୍ରହ୍ତଡ଼୍ ଆଦ୍ ମାଡ଼ାନଙ୍କ୍ ମାମ୍ମେ ତିଆର୍ ଆସ୍ମିନ୍ଦେମ୍ ।
ମାମ୍ମେ ତାଡ଼ନା ପାଏମ୍ ଆତ୍ତମ୍, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ଇଶ୍ୱର୍ ମାକିଂଙ୍କ୍ ବେସୁଙ୍କ୍ ୱିଡ଼୍ସଣ୍ଡ୍ । ନାର୍ଗେ ଦାମ୍ ମାମ୍ମେ ଦେବ୍ ତିତ୍ତମ୍, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ଦ୍ୱଂସ ଆୟମ୍ ।
ଇଦେଲେକାମ୍ ଅନ୍ୟାୟ୍ତେ ଶାସନ୍ ମାଡ଼ାନଡ଼୍ ନୁ ରାଜାଲଡ଼୍ ସେଙ୍ଗେ ପ୍ରାର୍ତନା ମାଡ଼ାଟ୍, ବେଲାକି ଇଶ୍ୱର୍ତେ ବକ୍ତିତେ ଶାନ୍ତିତେ ମାନ୍ତାଡ଼୍ ନୁ ଆନ୍ୱେ ନାରୁଡ଼୍ ପ୍ରତି ସାୟେତ୍ ବ୍ୟବହାର୍ ମାଡ଼ି ସୁକାମ୍ ଶାନ୍ତିତେ ଜିୱୁଣ୍ଡ୍ ବାଦ୍କେ ପାର୍ଦ୍ତାଡ଼୍ ।
ମାନ୍ ଦର୍ମବିଶ୍ୱାସତେ ଇଦ୍ ଗୁରୁତ୍ୱ ବିଷୟ୍ତିଙ୍କ୍ ବେନ ଅସ୍ୱିକାର୍ ମାଡ଼େ ପାର୍ୱଡ଼୍, ନାରୁନ୍ ମେନ୍ଦୁଲ୍ ପୟ୍ସ୍ ୱାସ୍ମାନ୍ଦାନ୍ କ୍ରିଷ୍ଟ, ସ୍ୱର୍ଗଦୂତକିନ୍ ତଡ଼୍ କାଇଲି ତଣ୍ଡ୍, ସାରେ ଜାତିକିନାଗ୍ ଅନ୍ ଦାର୍ମାମ୍ ଆତ୍ତଣ୍ଡ୍, ପୁରା ଜଗତ୍ତେ ନାରୁଡ଼୍ ଅଂକିଙ୍କ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ ମାଡ଼୍ତଡ଼୍, ଅଣ୍ଡ୍ ଗୌରବ୍ତେ ସ୍ୱର୍ଗତା ଆତ୍ତନ୍ ।
ବେନଡ଼୍ ପ୍ରବୁ ଜିସୁକ୍ରିଷ୍ଟଙ୍କ୍ ଶିକ୍ଷାତଡ଼୍ ସାନଞ୍ଜସ୍ୟ ମାନକଟ ନୁ ମାନ୍ ଦର୍ମ ଶିକ୍ଷାତେ ବିରୋଦ୍ ମାଡ଼ମାନ୍ଦାନ୍ ମେଣ୍ଡନ୍ ଲେକାମ୍ ପ୍ରଚାର୍ ମାଡ଼ିତଡ଼୍,
ନାନ୍ ପାଉଲ୍, ଇଶ୍ୱର୍ତେ ଦାସ ନୁ ଜିସୁ କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ ରହତେନଣ୍ଡ୍ ପ୍ରେରିତଶିଷ୍ୟ, ତୀତସ୍ତେ ବକେତ୍ ଲେକୁତାନ୍ । ଇଶ୍ୱର୍ ଏଞ୍ଚ୍ତେ ନାରୁଡ଼ାଦ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ତିଙ୍କ୍ ନାର୍ଗ୍ ମାଡ଼ାନଙ୍କ୍ ନୁ ମାନ୍ ଦର୍ମବିଶ୍ୱାସ୍ତାଦ୍ ସତ୍ତିଙ୍କ୍ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ସଚେତନ୍ ମାଡ଼ାନଙ୍କ୍ ନାନ୍ ହେଞ୍ଚିମାନ୍ଦାନ୍ ଆସ୍ମିନ୍ଦେନ୍ ।
ମେଣ୍ଡେ, ମାମ୍ମେ ବେଲା ଅଦର୍ମ ନୁ ସଂସାର୍ ଆଶେ ୱିଡ଼୍ସି ଇଦ୍ ଇଞ୍ଜେତ୍ ଯୁଗ୍ତେ ଆତ୍ମ ସଂଯମ, ଦାର୍ମାମ୍ ନୁ ଇଶ୍ୱର୍ ପରାୟଣ ଲେକାମ୍ ଜିୱୁଣ୍ଡ୍ ବାଦ୍କିକାଡ଼୍,
ସତ୍ କାମ୍ ମାଡ଼୍ନ୍ ସେଙ୍ଗେ ମିଡ଼୍ ଦୁଃକାମ୍ କଷ୍ଟ ମାଡ଼୍କେ ମିକା ମିଡ଼୍ ନିଜାମ୍ ସୁକାମ୍ତେ ମିନ୍ଦେଡ଼ି । ବେନଙ୍କ୍ ୱେର୍ମାଟ୍; ବେସୁଙ୍କ୍ବା ଚିନ୍ତାତେ ମାନ୍ମାଟ୍ ।
ଯଦି ଇଦ୍ଲେକାମ୍ ସାରେ ବିଷୟ ଦସଂ ଆଦ୍ତା, ଆଲେକ୍ ଆଲ୍ସୁଡ଼ାଟ୍, ମିୟାଦ୍ ବେସତ୍ ଜିୱୁଣ୍ଡ୍ ଆଦାନ୍ ଦର୍କାର୍ । ଆଦ୍ ପବିତ୍ର ନୁ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ମୁନେ ଉତ୍ସର୍ଗ ଆଦାନାଦ୍ ନିୟାତି ଦର୍କାର୍ ।
ଆଦ୍ ତାନ୍ ତକେତେ ମାବ୍ତାଗାଙ୍କ୍ ୱେରଡ଼୍ ତୃତିୟାଂଶ ଉକାମ୍ ଲାଗିତାସ୍ ପୃତିବିତେ ପରୁ ଏସ୍ତେ । ପିଲେ ଜନମ୍ ଆଦାନ୍ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଆଦିଙ୍କ୍ ତିଞ୍ଜୀନ୍ଦାନ୍ ଲେକାମ୍ ତାଡ଼ାମ୍ ଉକ୍ତ ନାଟାଡ଼୍ତେ ଗାରେ ୱାସ୍ ନିତ୍ତେ ।
ନାନେ ଉତ୍ତର୍ ଇତ୍ତନ୍, “ଆଜ୍ଞା ! ନାନେ ପୁନ୍ନନ୍ । ନିମେ ପୁଞ୍ଜ୍ମାନ୍ନ୍ତି ।” ଅଣ୍ଡ୍ ନାକିଙ୍କ୍ କେତ୍ତନ୍, “ଇ ନାରୁଡ଼୍ ବୟଙ୍କାର୍ କଷ୍ଟତାଗାଙ୍କ୍ ୱାତ୍ତଡ଼୍ । ଅଡ଼୍ ସାରେତଡ଼୍ ମେକାଗାଲାନ୍ ନେତୁର୍ତେ ନିଜେ ନିଜେତ୍ ଚକା ନର୍ସ ପାଣ୍ଡ୍ରି ମାଡ଼୍ତଡ଼୍ ।