19 କିନ୍ତୁ ଆଦ୍ ନିର୍ଦୋଷ୍, କାରାପ୍ ଆୟ୍ୱାଦ୍ ମେଣ୍ଢାପିଲେ ଲେକାମ୍ କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ ଆତ୍ମବଲିତେ ଗାଟି ଦାମ୍ଦେ ନେତୁର୍ ।
ବେଦ୍ଲେକାମ୍ ନାରିନ୍ ପିଲେ ସେବା ଆଦାନ୍ ସେଙ୍ଗେ ୱାଡ଼ଣ୍ଡ୍ ସେବାମାଡ଼ି ବାଗାତଡ଼ାଉ ମୁକ୍ତି ସେଙ୍ଗେ ନିଜେତ୍ ଜିୱୁନ୍ ହିଦାଙ୍କ୍ ୱାତ୍ତନ୍ ।”
ଇଦ୍ ନାୟାଦ୍ ନେତୁର୍ । ନାରୁଡ଼ାଦ୍ ପାପ୍ କ୍ଷମାତେ ମାଇଦିଙ୍କ୍ ନାନ୍ନେ ନା ବେନ୍ ନେତୁର୍ ତଶ୍ସିଦାଙ୍କ୍ ଆଦୁତାନ୍, ବେଦ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ପୁନାଦ୍ ନିୟମ୍ତିଙ୍କ୍ ମୁଦ୍ରାଙ୍କିତ ମାଡ଼ିତ୍ ।
ଆସୁଟେ ମେଣ୍ଡନ୍ ଦିନ୍ ଯୋହନ୍ ଜିସୁଙ୍କ୍ ନିଜେତ୍ ଗାର୍ରେ ୱାଦାନାଦ୍ ଉଡ଼ି କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ହି ଉଡ଼ାଟ୍, ଇଶ୍ୱର୍ତେ ମେଣ୍ଢାମେଇତାନଣ୍ଡ୍, ବେନ ଜଗତ୍ତେ ପାପ୍ କାଞ୍ଜିଆଦ୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ମେଣ୍ଡେ, ଅଣ୍ଡ୍ ଜିସୁଙ୍କ୍ ଆଦ୍ ଆର୍ ଇସ୍ ଆଦାନାଦ୍ ଉଡ଼ି ଅଂକିଙ୍କ୍ ଅଣ୍ଡୟ୍ ଦୃଷ୍ଟିତେ ଉଡ଼ି କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ହିକ୍ ଉଡ଼ାଟ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ମେଣ୍ଢାମେଇତାନଣ୍ଡ୍ ।”
ଆଦିଙ୍କ୍ ମିଡ଼୍ ନେତା ଲେକାମ୍ ନିଜର୍ ବିଷୟ୍ତେ ନୁ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ବେନ୍ ବିଶ୍ୱାସୀଡ଼୍କ୍ ମିଇ ଦାୟିତ୍ୱତେ ୱିଡ଼୍ସ୍ତଣ୍ଡ୍, ଆ ସାରେତଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ଯତନ୍ ଆୟ୍ମୁଟ୍ । ମେଣ୍ଢାପଡ଼୍ପାନଡ଼୍ ଲେକାମ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ମଣ୍ଡଲିତିଙ୍କ୍ ଯତନ୍ ଆୟ୍ମୁଟ୍ । ଆଦ୍ ମଣ୍ଡଲିତିଙ୍କ୍ ଅଣ୍ଡ୍ ତାନ୍ ମାର୍ ଦଂସ ଆତ୍ତାଙ୍କ୍ ନିଜର୍ ମାଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ଇଶ୍ୱର୍ ଜିସୁଙ୍କ୍ ଦାନ ମାଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍, ବେଲାକି ଅନ୍ ଡଲ୍ତନ୍, ଅନାଗ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ ମାଡ଼ମାନ୍ଦା ନାରୁଡ଼ାଦ୍ ପାପ୍ କ୍ଷମା ଉପାୟ୍ ଆଦ୍ତେ । ଇଶ୍ୱର୍ ନିଜର୍ ଦାର୍ମାମ୍ ତଅତାନଙ୍କ୍ ଇଲା ମାଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍ । ଇଶ୍ୱର୍ ଗାଡ଼୍ସ୍ ଆସ୍ ନାରୁଡ଼ାଦ୍ ମୁନେନ୍ ମାଡ଼୍ତେ ପାପ୍ ପୟଣ୍ଡ୍ ।
କ୍ରିଷ୍ଟ ଡଲ୍ତାଙ୍କ୍ ମାନାଡ଼୍ ମୁକ୍ତି ପାଏମ୍ଆତ୍ତାଡ଼୍, ଅର୍ତାତ୍ ମାନ୍ୱାଦ୍ ସାର୍ରେ ପାପ୍ କ୍ଷମା ଆତ୍ତେ । ଇଶ୍ୱର୍ତେ ଅନୁଗ୍ରହ ବେସର୍ ମହାନ୍ !
ଆ ମାରିନ୍ ତଡ଼୍ ମାନାଡ଼୍ ମୁକ୍ତି ଆତ୍ତାଡ଼୍, ଇତ୍କେ ମାନାଦ୍ ପାପ୍ କ୍ଷମା ଆତ୍ତେ ।
ମୀଇଡ଼୍ ବାବାଲ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ଆଲ୍ସାନ୍ ମନ୍ଦେ ଏଞ୍ଚ୍ତେନଡ଼୍ । ଜିସୁ କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ ଗଟ୍ ପାଲନ୍ ମାଡ଼ି ଅନ୍ ନେତୁର୍ତେ ସୁସ୍ଥ ଆଦାନ୍ ସେଙ୍ଗେ ମୀଇଡ଼୍ ପରମାଆତ୍ମା ତଡ଼୍ ୱେରଡ଼୍ ପବିତ୍ର ଜିୱା ଆସ୍ମିନ୍ଦେଡ଼ି । ଇଶ୍ୱର୍ତେ ଅନୁଗ୍ରହ ନୁ ଶାନ୍ତି ନାର୍ଗେଆସ ମୀଇ ପରୁ ଆୟି ।
ମିକିଂଙ୍କ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ପାକେ ତାତାନ୍ ସେଙ୍ଗେ କ୍ରିଷ୍ଟ ନିଜେ ଦାର୍ମିକ୍ ଆସ୍ ଅଦାର୍ମିନାରୁଡ଼୍ ପାପତେ ପ୍ରାୟଚିତ୍ତେ ସେଙ୍ଗେ ନିଜେତ୍ ଜିୱେ ଇତ୍ତନ୍ । ଇଦ୍ ପ୍ରାୟଚିତ୍ତେ ଅଣ୍ଡ୍ ଅଣ୍ଡୟ୍ଦାମ୍ ସାରେଦିନାତ୍ ସେଙ୍ଗେ ସାଦନ୍ ମାଡ଼୍ତନ୍ । ଅଣ୍ଡ୍ ମେନ୍ଦୁଲ୍ ଇସାପ୍ତେ ଡଲ୍ତନ୍, ଇତ୍କେ ଆତ୍ମାତେ ଜିୱେ ଆତ୍ତନ୍,
ବାତେଙ୍କ୍ଇତ୍କେ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ଲେକାମ୍ ମାନାଡ଼୍ ଯଦି ୱେସିନାଗ୍ ମାନ୍ତାଡ଼୍, ମାନାଡ଼୍ ନିଜେ ନିଜର୍ ଲୋପେ ସାହାଯ୍ୟ ଦର୍କିତ୍ ନୁ ତାନ୍ ମାର୍ ଜିସୁନ୍ ନେତୁର୍ ମାନଙ୍କ୍ ସାରେତ୍ ପାପତାଗାଙ୍କ୍ ପରିଷ୍କାର୍ ମାଡ଼ିତେ ।
ଅଣ୍ଡ୍ କ୍ରିଷ୍ଟ ନିଜେ ମାନାଦ୍ ବା ପୁରା ନାରୁଣ୍ଡ୍ ଜାତିତେ ପାପ୍ କ୍ଷମା ସେଙ୍ଗେ ଅଣ୍ଡ୍ ନିଜେ ବଲି ଆସ୍ ମିନ୍ଦେଣ୍ଡ୍ ।
ଡଲ୍ତାଗାଙ୍କ୍ ମେଣ୍ଡେ ପୁନରୁତ୍ତିତ୍ ସାରେଦାମ୍ ମୁନେ, ବିଶ୍ୱାସ୍ତେ ସାକ୍ଷଦାତାଲ୍ ନୁ ପୃତିବିତେ ରାଜାଦିରାଜା ଜିସୁ କ୍ରିଷ୍ଟଟନ୍ ଅନୁଗ୍ରହ ନୁ ଶାନ୍ତି ମିଇ ପରୁ ଆୟି । ଅଣ୍ଡ୍ ମାନାଙ୍କ୍ ପ୍ରେମ ମାଡ଼ୁତନ୍ ନୁ ଅନ୍ ଡଲ୍ତାଦିନ୍ତ ମାନାଙ୍କ୍ ପାପ ତାଗାଙ୍ଗ୍ ପରିତ୍ରାନ୍ ମାଡ଼୍ତନ୍ ।
ତାନ୍ପେର୍କେ ନାନେ ଉଡ଼୍ତାନ୍, ମେଣ୍ଢା ସିୟୋନ୍ ମେଟେତ୍ ପରୁ ନିସ୍ମିନ୍ଦେ । ଆୱିନ୍ତଡ଼୍ ଅଣ୍ଡୟ୍ ଲକ୍ଷ ଚରାଳିଶ୍ ହଜାର୍ ଜାନ୍ ନାରୁଡ଼୍ ମାତ୍ତଡ଼୍ । ଅଡ଼୍ ମୁଞ୍ଜିନାଗ୍ ମେଣ୍ଢା ନୁ ତାମ୍ ବାବାନ୍ ପେଦେର୍ ଲେକିମାତ୍ତଡ଼୍ ।
ଅଡ଼୍ ବେସୁଙ୍କ୍ ମିଚ୍ କେତାନାଦ୍ ତନ୍ନ୍ଦ, ଅଡ଼୍ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣତେ ନିର୍ଦୋଷ୍ ।
ତାନ୍ପେର୍କେ ସିଂହାସନ୍ତେ ନାଡ଼୍ମେ ମୁନେଙ୍କ୍ତାୱୁ ନାଲୁଟାନ୍ ପଶୁ ନୁ ବୟସ୍ତେ ନେତାଲଡ଼୍ଆଗାଙ୍କ୍ ୱେରଣ୍ଡ୍ ମେଣ୍ଡେ ନିସ୍ ମାନ୍ଦାନାଦ୍ ଉଡ଼୍ତାନ୍ । ମେଣ୍ଡେ ଡଲ୍ତେ ଲେକାମ୍ ଏର୍କେ ଆୟ୍ନୁଡ଼୍ । ଆଦିନାୱୁ ସାତ୍ଟାନ୍ କଅକ୍ ନୁ ସାତ୍ଟାନ୍ କଣ୍ଡା ମାତ୍ତା । ଆୱୁ କଣ୍ଡା ପୁରା ପୃତିବିତାଗ୍ ରହସ୍ ମାନ୍ଦାନ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ସାତ୍ଟାନ୍ ଆତ୍ମା
ଅଡ଼୍ ୱେରଡ଼୍ ପୁନେ ପାଟେ ପାର ମାତ୍ତଡ଼୍, “ବଇ ଆସ୍ ମିକା ଆଦ୍ ମାଆର୍ ଟେଣ୍ଡାନଙ୍କ୍ ନିମେ କେ ଯୋଗ୍ୟ, ବାତେଙ୍କ୍ଇତ୍କେ ନିମେ ଆୱୁକି ଆସ୍ମାତ୍ତିନ୍ ନୁ ନିୟାଦ୍ ତଡ଼୍, ସାରେତେ ନାର୍, ବାଷାବାଦିଡ଼୍, ରାଷ୍ଟ ନୁ ଜାତିନାଗାଙ୍କ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ସେଙ୍ଗେ ନାରୁଡ଼୍କିଙ୍କ୍ ମୁକ୍ତି ଆସ୍ ମିନ୍ଦେନି ।
ନାନେ ଉତ୍ତର୍ ଇତ୍ତନ୍, “ଆଜ୍ଞା ! ନାନେ ପୁନ୍ନନ୍ । ନିମେ ପୁଞ୍ଜ୍ମାନ୍ନ୍ତି ।” ଅଣ୍ଡ୍ ନାକିଙ୍କ୍ କେତ୍ତନ୍, “ଇ ନାରୁଡ଼୍ ବୟଙ୍କାର୍ କଷ୍ଟତାଗାଙ୍କ୍ ୱାତ୍ତଡ଼୍ । ଅଡ଼୍ ସାରେତଡ଼୍ ମେକାଗାଲାନ୍ ନେତୁର୍ତେ ନିଜେ ନିଜେତ୍ ଚକା ନର୍ସ ପାଣ୍ଡ୍ରି ମାଡ଼୍ତଡ଼୍ ।