2 “မြို့တမြို့တွင် တရားသူကြီးတယောက်ဆိယွေ့ သူဟ ဘုရားသခင်ဟို မကြောက်၊ လူဟို အားမနာတတ်သူ ဖြစ်အယ်။
အေးမြို့နှိုက် ဆိသော မုဆိုးမတဦးဟ သူ့ဆေဟို ခဏခဏလာပင်း ‘ကျမရဲ့ ရန်ဖက်ဟို လက်စားချေလောက်အောန် ကူညီပေးမန့်’ ဟု သူ့အခွင့်ရေးအတွက် တောင်းဆိုအယ်။
တရားသူကြီးဟ မစီရင်ပေးဘဲ အချိန်အကြာထားအယ်။ အဲပင်းရင် ‘ငါဟ ဘုရားသခင်ဟို မကြောက်၊ လူမျက်နှာဟို မထောက်တတ်။
ဥယျာဉ်ဆှင်ဟ ‘ငါပစာလိုလုပ်ရလုန်း။ ငါ့ရဲ့တဦးထဲသော ချစ်သားဟို စေလွှတ်မယ်။ သူ့ဟို တွေ့ရင် ဥယျာဉ်စောင့်လို့ လေးစားကြလိမ့်မယ်’ ဟု ဆိုလေအယ်။
အဲပြင် ငါလို့တွင် ဆုံးမပဲ့ပြင်ပေးသော လူသားအဖ ဆိယွေ့ သူလို့ဟို ငါလို့ ရိုသေလေးစားကြတာ ဖြစ်ယွေ့ ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ အဖဟို ပိုယွေ့ပင် နာခံရမယ် မဟုတ်လော၊ အဲအခါ ငါလို့ဟ အသက်ချမ်းသာရာ ရကြလိမ့်မယ်။