16 ते फासाडी केधी फुकल्यो अने तोरह्यु नाहा रोनारे अने नाहा रोय, तीयापो तोप नाहा कोडली उष्णता पोअनारू
पण आपाआ माय मुळ न मोकिलाज कारनोवाही तो थोडो दिहोकोअता होय अने वचनाआ त्रस अने उपद्रव ओतू तो तात्काळ ठोकर खाहोव.
तेबी दिह निकलीलो पोओ ते बोलीते गोये अने मुळ न तोअया मुळे ते उगाईत गोये.
“धन्य होय जे धार्मिकाआ फुकल्यु अने तोरह्यु होय, काहाके तियाहा तृप्त कोअलाआ आवे.”
पोन तीयाम पाअया नाहा होलकोइते ते किबी वेल वचनोम स्थिर रोत्ले अने तियाआ फासाडी जाहा वचनावांही तियापो संकट येत अने त्रास उवनारा रोतो तेहलाम लागेज ते आपाआ विश्वास सोडीत आपत्ले.
अने जाहा दिह उगीअलो तेहलाम पाअया न तोअल्यावांही ती कोंब वेगु उगाईत गोयी.
तिये फुक्ल्याहा हाजा वस्तूवाही तृप्त कोल्यु होय अने जे श्रीमंत तियाहा निसे ओतु कोईत काढीत आप्लु
धन्य होय तुमु जे फुकल्यु होय काहाके ते तृप्त कोल्यु जानारू होय, धन्य होय तुमु जे ओमे रोडतले काहाके ओहीही.
परंतु जो कोडू याआ पाण्या मायरोत पीय जे आय तियाहा आपी, तो अनंतकाल पर्यंत; तरहयु उवे नाहा; नहाते जे पाई आय तियाहा आपही, तो तीयाम एक ओर बोनीत जाय का सर्वकालिक जिविओ याकोअता उकलीत्ला पाअयोओ कुवू एहलो उवे;
काहाके दिह तीव्र लाडीवाला तापतो अने खोडोहो सुकाळल्यो आपोहो, अने तियाआ फुल गोलीत जाहो अने तियाआ रूपोओ होबा जात रोत आव प्रकारे धनवान पण आपाआ मार्गापो जाता-जाता कादवोमे मिलून जानारू.
तो तियाआ डोआ मेर्यए आखे आहवे नुसित टाकही; अने तियाआ फासाडी मरण नाहा रोही, अने नाहा शोक, नाहा वेल, नाहा पीडा रोही; पेल्ली गोठी जात गोयी.