1 Энди сизинъ акынъызда, байлар. Йыланъыз, басынъызга келеек баьлелер уьшин оькирип йыланъыз!
Куьн тувып, оьз иссилиги мен коьгоьленди курытады, онынъ шешекейи куйылып, ярасыклыгы йогалады. Тап сондай болып, бай аьдем де, оьзининъ ислерин эте турганлай, курып калады.
А сиз ярлыды сансыз эттинъиз. Сизге залымлык эткенлер эм сизди оьким шыгарувшылардынъ алдына тартканлар бай аьдемлер тувылма?
Энди тагы да сосы зат акында ойланъыз. Сиз: «Буьгуьн яде эртен биз биршемекей шахарга бараякпыз, йыл узагы онда сатув-алув ман каьр шегеекпиз», – дейсиз.
Мыдах болынъыз, кайгырынъыз, оькирип йыланъыз. Куьлкинъиз йылавга айлансын, а суьйинишинъиз – кайгыга.