Бир заманларда баьримиз де солардай, инсан кылыгымыздынъ куьсевлерине берилип, шаркымыз эм акылымыз суьйгенди этип, яшадык. Калганлардай, биз де сол кылыгымызга коьре Алладынъ ашувына тийисли болдык.
Неге десе бир заманларда биз де анъламсыз, тынълавсыз, алданган, туьрли (айыплы) куьсевлерге эм завыкларга кул болып, яман ниет пен куьншиликтинъ ишинде яшадык. Аьдемлер бизден шийкенетаган эдилер, биз де бир биримизди коьрип болмайтаган эдик.
Бу аьдемлер – яладан-яла ягувшылар, эш бир зат пан да разы болмайтаганлар, оьзлерининъ куьсеген затларына иеретаганлар, кимнен пайда туьсеек болса, сога, мактав соьзлерди айтып, ялынатаганлар.