Ибрагим, суьннетленмеген заманда болган иманы ман акланганын коьрсеткен мухыр деп, суьннет белгисин кабыл этти. Соьйтип, Ибрагим, суьннетли болмасалар да, Аллага иман эткенлердинъ баьрисининъ атасы болды эм олардынъ да иманы туврашылыкка саналды.
Неге десе Алла аркалы сиз Иса Масих пен бирликте турасынъыз. Масих бизим уьшин Алладан келген акыллылык болды. Масих аркалы Алла бизди аклады, Оьзине байыр этти эм эркинликке еткерди.
Сизинъ куванышынъыз кайда кетти? Сизинъ уьшин оьзим шаатлык этейим: эгер дейим амал болган болса, сиз аьле коьзлеринъизди кармап алып мага бермеге аьзир эдинъиз.
Алла биз эткен ислеримизге коьре болмай, Оьзининъ ниети эм шапагаты ман бизди куткарды эм Ога багысланган яшавга шакырды. Сол шапагат заманлар басланаяктан алдын бизге Масих Иса аркалы берилген эди,
Ким болса да бирев: «Сенинъ иманынъ бар, меним де ислерим бар», – деп айтар. Мага, эткен ислеринъди болмай, иманынъды коьрсет, а мен оьз ислерим мен иманымды сага коьрсетермен.