18 Эш бир уьмити болмаган заманда да Ибрагим уьмит пен иман этти, Алладынъ: «Тувдыкларынъ сансыз коьп болаяк», – деген соьзлерине сенип, коьплеген халклардынъ атасы болды.
Сонда Зекерья маьлекке: «Мен оны неден билермен? Мен картайганман эм хатынымнынъ да йыллары еткен», – деди.
Сонынъ уьшин, эрлер, йигерленинъиз, мен Аллага ынанаман, Ол мага калай айткан болса, солай болаяк.
Кие Язувда: «Мен сени коьплеген миллетлердинъ атасы эткенмен», – деп айтылгандай, Ибрагим, оьзи ынанган Алладынъ – оьлилерди тирилтуьвши, болмаган затты буйырыгы ман бар этуьвши Алладынъ – алдында бизим баьримизге де ата.
Ол юз ясына ювыкласа да, шаркы оьлидикиндей болганын да, пишеси Сарадынъ да карны кысыр болганын анъласа да, иманын карувсызландырмады.
Уьмит бир заманда да бос тувмайды, неге десе Алла бизге берген Кие Рухы аркалы Оьзининъ суьйимин юреклеримизге мол явдырады.
Сога уьмит этип, куткарылганмыз. Ама уьмитимиз толтырылганын коьрсек, ога уьмит этип турмаспыз. Ким колында коьрген затына уьмит этеди?!
Бу уьмитимиз янымызды берк тутып, кавыфлардан саклаган кеме темириндей, (Алладынъ уьйиндеги) ябувдынъ аргы ягына (сол уьйининъ энъ кие орнына) оьткерер.