2 «Халкка Меним яным авырыйды, неге десе Мени мен уьш куьн турып, оларда азык калмаган.
Иса, ягага шыгып, коьплеген халкты коьргенде, Онынъ яны авырды эм олардынъ маразлыларын сав этти.
Иса, языксынып, олардынъ коьзлерине тийди. Сол саьат сокырлардынъ коьзлери ашылдылар эм экеви де Онынъ артыннан кеттилер.
Аьдемлер куьплерин коьрип, Онынъ яны авырды, неге десе олар азапланган эм, койшысыз койлардай, шашылып айлана эдилер.
Исадынъ яны авырды, колын созып, аьдемге тийгистти де: «Суьемен, тазалан!» – деди.
Ама Иса унамады. «Уьйинъе кайт, – деди ога, – ювыкларынынъ баьрисине де Раббий сага не эткенин, Ол калай языксынганын айт».
Олар ялгыз оьзлери кайык пан авлак ерге юздилер.
Иса, ягага шыгып, коьплеген халкты коьргенде, Онынъ яны авырды, неге десе олар койшысыз койлардай эдилер. Иса оларга коьп зат уьйретип баслады.
Эгер оларды уьйлерине аш йиберсем, олар йолда карувсызланарлар, кайбирлери эректен келген, сайсы!» – деди.
«Йин оны оьлтиреек болып коьп кере отка да, сувга да таслаган. Бир зат эталсанъ, бизди ая эм бизге ярдамлас».
Эм ол, турып, атасына кетти. Оны эректен коьрип, атасы аяды; алдына ювырып барып, кушагына алды, оьпти.
Раббий хатынды коьргенде языксынды эм ога: «Йылама!» – деди.
Сонынъ уьшин Исага аьр ягыннан кардашларына усамага керек эди. Соьйтип, Ол Аллага куллык этуьви мен рагимли эм сенимли бас дин куллыкшы болып, халкынынъ куьналарын кеширтуьвши курман болды.
Неге десе бас дин куллыкшымыз бизге карувсызлыгымызда языксынмай калмас. Ол, аьр яныннан биздей сыналган, тек куьна этпеген.
Ол яхиллик эткенлерге эм адасканларга рагимли болып биледи, неге десе оьзининъ де карувсызлыгы ман куьресетаган аьдем болады.