42 Кыз янме-ян турды да юрип баслады. Ол бир он эки ясларында эди. Баьриси де бир бек аьжейипсиндилер.
Баьриси де сейирсинип, бир бириннен сорастырып басладылар: «Бу не ди? Янъы окув ма экен? Оннан калса, сондай куваты ман! Ол кара йинлерге де буйырады, олар да Ога бойсынадылар!»
Янлары шыгып, корккан сокталары бири бириннен: «Бу ким экен? Ел де, коьл де Ога бойсынадылар!» – деп сорастырдылар.
Кыздынъ колыннан ыслап: «Талита куми» (олай дегени: «Кызалак, сага айтаман, тур»), – деди.
Иса биревге де болган зат акында билдирменъиз, деп каты буйырды, а кызга ас иширтинъиз, деди.
Ол кайыкка мингенлей, ел де тынды. Сокталары сейирсинип саьспекледилер.
Олардынъ сейирсинуьвлерининъ сонъы болмай эди. «Ол неди этсе де, баьриси ийгилик, – дейтаган эдилер. – Ол санъыравды эситтиреди, сакавды да соьйлеттиреди!»