Пасха байрамына бир куьн калган эди. Иса бу дуныяды койып, Атасына кайтпага вакыт еткенин билетаган эди. Бу дуныяда Онынъ ягы болганларды айлак суьетаган эди. Энди оларды ахырына дейим суьйгенин коьрсетти.
Иса: «Мени ыслама, Мен аьли де Атам янына коьтерилмегенмен, а сен кардашларыма барып, оларга айт: „Оьзимнинъ Атам эм сизинъ Атанъыз янына, Оьзимнинъ Аллам эм сизинъ Алланъыз янына коьтерилемен“», – деди.
Неге десе Алла оларды аклаган. Ким оларга оьким шыгарар? Эш бирев де! Неге десе оьлген, ога да косып, оьлилерден тирилтилген Масих Иса Алладынъ онъ янында турып, бизим уьшин ялбарып тилейди.
Иманымыздынъ Басшысы эм Тамамлавшысы Исага карайык. Ол табаяк куванышы уьшин, корланганына эс бермей, кашка керилуьвине де шыдады. Энди Алла тагынынъ онъ янында олтырады.
Иса, бизге кайдай бас дин куллыкшы керек болса, тап сондай эди. Ол – сыйлы, куьнасыз эм минсиз. Ол куьналылардан савлай баскаланады эм коьклердинъ уьстине коьтерилип алынган.
Неге десе Масих, аьдем колы ман ясалган, акыйкат кие орыннынъ тек бир уьлгиси болган кие орынга кирмеди. Ол, коьктинъ оьзине кирип, биз уьшин Алладынъ алдына барып суьелди.