32 Сол куьннинъ яде саьаттинъ акында бирев де билмейди, не коьктеги маьлеклер, не Улы, тек Ата биледи.
Соны ман сак болынъыз, уйкламанъыз, неге десе (сол заманнынъ) кайсы куьн, кайсы саьатте келеегин билмейсиз».
Коьп заман озганнан сонъ сол куллардынъ бийи кайтып келгенде, оларга берилген акшалар акында эсаплавды сорады.
Туьннинъ ортасында: „Киев келеди, шыгынъыз онынъ алдына!“ – деп кышкырган давыс эситилди.
Коьк пен ер йогалып кетерлер, тек Меним соьзлерим йогалмаслар.
Иса булай яваплады: «Атам Оьз куваты ман белгилеген заманларды эм болжалларды билуьв исинъиз тувыл.
Раббийдинъ куьни, урлакайдынъ кеше келгениндей, анъламастан келеек. Сол заманда коьклер куьшли шав-шув ман озаяк эм дуныядынъ баслапкы негизлери янып йойылаяк, соьйтип ер де, онынъ уьстиндеги баьри ислер де куьйдирилееклер.
Бу – Иса Масихтинъ ашылув соьзи. Алла оны, тез арадан не зат болмага тийисли экенин оьзининъ кулларына коьрсетеек болып, Иса Масихке берген эди. Иса Масих бу соьзди маьлеги аркалы йиберип, Оьзининъ кулы Яхъяга ашып коьрсетти.
Сен неди кабыл этип алганынъды эм эситкенинъди эсинъе туьсир, сакла, тевбеге туьс. Эгер энди уяв турмасанъ, мен, карактай, сакламастан келермен, сенинъ уьстинъе кайсы саьатте келеегимди билмессинъ.