10 Дамаскта Ханания деген бир сокта бар эди. Раббий ога коьринип: «Ханания!» – деди. «Мине мен, Раббий», – деди ол.
Бир кере тогызыншы саьатке табаган Корнелийге Раббийдинъ бир маьлеги ювыклап келип, ашык коьринип: «Корнелий!» – деди.
«Мен Яфа шахарында, дува эте турып, эссизленгендей болдым, бир коьринис коьрдим: уьйкен яювга усаган бир савыт доьрт муьйисиннен ысланып, коьктен туьсеятырып, мага етти.
Петер шыкты эм артыннан барды, маьлек этетаган уьшини мен де болган зат экенин билмей, коьринуьв коьремен деп, ойлады.
Паул сол коьринисти анълаткан сонъ, биз сол саьатлей Македонияга кетпеге токтастык. Неге десе Раббий бизди Ийги Хабарды сол ердегилерге билдирмеге шакырады деген ниетке келдик.
Сол кеше Паулга бир коьринис энди. Алдында бир македонияшы киси туры эм ялбарып тилейди: «Македонияга оьтип бизге ярдам эт!»
Бир кеше Раббий коьринисте Паулга: «Коркпа! Соьйле, уьндемей турма!
Дамаскта яшаган баьри ювытлар ишинде оьрметленген, Тауратты туткан, Аллады сыйлаган Ханания деген киси
коьринуьвде Ханания деген киси келгенин, коьзлерин ашар уьшин колларын салганын коьрген», – деди.
Шаул уьш куьн коьрмеди, бир зат та ашамады эм ишпеди.
Дамаск шахарында патша Аретастынъ аькими, мени ысламага деп, шахар капыларына саклавшыларын салган эди.
Ерусалимге Меннен алдын элши болганларга бармадым. Тек Арабистанга бардым да сонъ Дамаск шахарына кайттым.