3 Паул коьп шырпы йыйып отка таслады, сол заманда иссиден кашкан бир увлы йылан шыгып, колына ябысты.
Сиз, йылан ырувы, яхшыды кайтип айтпага боласыз, эгер сиз яман болсанъыз? Неге десе аьдемнинъ авызы юрегиндегин айтады.
Эй, сиз, йыланлар, увлы йыланнынъ тувдыклары! Сизди яханемге туьсиреек оькимнен калай кашып кутыларсыз?
Сувда шомылдырылув уьшин келе туратаган парисейлер мен садукейлерге Яхъя айтатаган эди: «Сиз, йылан балалары! Сизге, Алладынъ келеятырган ашувыннан куткарылмага заман еткенин, ким билдирди?
Колларына йыланлар аларлар, оьлтиретаган ув ишселер де, оларга зарар болмас, олар авырганлар уьстине колларын саларлар эм олар сав боларлар».
Ерли аьдемлер бизге аьдетте болмаган аьдемшилик коьрсеттилер. Ямгыр явып, сувык болганнан себеп, от яктылар, аьр биримизди конакка алдылар.
Ерли аьдемлер, Паулдынъ колына асылган йыланды коьрип, бир бирилерине: «Шексиз, бу киси – аьдем оьлтируьвши. Денъизден кутылган болса да, аьдиллик танъириси оны яшамага коймайды», – дедилер.
Олар Ибрагимнинъ тувдыклары ма? Мен де онынъ тувдыгыман. Олар Масихтинъ кызметшилери ме? Берлидей айтаман: мен – тагы да бек. Мен коьп те куллык эткенмен, коьп те тутнакларда олтырганман, мени аямай тоьбелегенлер, коьбинше – оьлим аьлде болганман.
Белгисиз деп саналсак та (сизге) белгилимиз. Бизди оьлген деселер де биз мине тиримиз! Язалансак та оьлмегенмиз.