5 Куьнлеримиз озган сонъ, шахардан айырылып, йолга шыктык. Иманлылардынъ баьриси – хатынлары, балалары ман бирге бизди шахардынъ шетине кадар озгардылар. Денъиз ягасында тизлеримизге шоьнъкип дува эттик.
Хатынларды эм балаларды санамай, ашаганлар бес мынъга ювык бар эди.
Бир йол Исага авыр тери маразы болган аьдем янасып келди де Исадынъ алдында, тизине шоьнъкип, ялбарып тиледи: «Эгер суьйсенъ, мени тазаламага боларсынъ».
Оьзи де, олардан тас атым кадер шетке кетип, тизиннен шоьгип:
Иман ямагаты оларды йолга шыгарганнан сонъ, Паул эм Барнаба баска миллетлилердинъ Аллага кайтип сыйынганлары акында анълата-анълата, Финикия ман Самария ерлериннен озып, буьтин кардашларга уьйкен суьйиниш бердилер.
(Иман) кардашлары сол ок кеше Паул ман Силасты Верия шахарына озгардылар. Олар сол ерге келгенлей, ювыт синагогына бардылар.
Паул соны айтып, тизиннен шоьгип, баьриси мен бирге дува этти.
боьтен де «Мени энди коьрмессиз» деген соьзлериннен сонъ, бек кайгылы болдылар. Паулды кемеге дейим озгарып бардылар.
Тек Петер баьрисин шыгарды, тизиннен шоьнъкти, дува этти эм, оьликке бурылып, айтты: «Табита, тур!» Ол коьзин ашты, Петерди коьрип, олтырды.