Иса «балаларым» дегенлер эт пен каннан яратылган себепли, Оьзи де олар ман бирдей инсан болды. Соьйтип, Оьзининъ оьлуьви мен, оьлимнинъ куьшин юргисткен ибилисти карувсыз этти,
куйрыгы ман аспаннан юлдызлардынъ уьштен бирин сыпырып алды да ерге атты. Аздаа бала табаяк хатыннынъ алдында, сабийи тувганлай, оны ютаяк болып, токталды.
Мен коьрген йырткыш йолбарыска усай эди, аяклары – аювдыкындай, авызы болса арсландыкындай эди. Аздаа ога оьзининъ куьшин, тагын эм уллы аькимлигин берген эди.
Оларды алдаган ибилис десенъ отлы, коькиртли коьлге тасланды. Йырткыш эм ялган пайхамбар да онда. Олар кеше де, куьндиз де оьмирлер бойы азап шегееклер.