Сага шаатлык эткен Степаннынъ каны тоьгилген заманда, мен де сонда тура эдим. Онынъ оьлтирилгенине разы эдим, оны оьлтиретаган аьдемлердинъ абаларын сакладым“.
Мен коьрген йырткыш йолбарыска усай эди, аяклары – аювдыкындай, авызы болса арсландыкындай эди. Аздаа ога оьзининъ куьшин, тагын эм уллы аькимлигин берген эди.
Олар Козы ман согысаяклар, тек Козы оларды енъеек, неге десе Козы – бийлердинъ Бийи эм патшалардынъ Патшасы, Оны ман бирге болганлар да шакырылган, сайланган эм Ога туьз болган аьдемлер».